تهمت ریاست طلبى
«قَالُواْ أَ جِئْتَنَا لِتَلْفِتَنَا عَمَّا وَجَدْنَا عَلَیْهِ ءَابَاءَنَا وَ تَكُونَ لَكُمَا الْكِبرِیَاءُ فِى الْأَرْضِ وَ مَا نَحْنُ لَكُمَا بِمُؤْمِنِینَ؛(1223) گفتند: «آیا آمده اى كه ما را، از آنچه پدرانمان را بر آن یافتیم، منصرف سازى و بزرگى (و ریاست) در روى زمین، از آن شما دو تن باشد؟! ما (هرگز) به شما ایمان نمى آوریم!»
ریاست طلبى مذموم
«لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَفْرَحُونَ بِمَا أَتَواْ وَّ یُحِبُّونَ أَن یُحْمَدُواْ بِمَا لَمْ یَفْعَلُواْ فَلَا تَحْسَبَنَّهُم بِمَفَازَةٍ مِّنَ الْعَذَابِ وَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ؛(1224) گمان مبر آنها كه از اعمال (زشت) خود خوشحال مى شوند، و دوست دارند در برابر كار (نیكى) كه انجام نداده اند مورد ستایش قرار گیرند، از عذاب (الهى) بركنارند! (بلكه) براى آنها، عذاب دردناكى است!»