هشدار قرآن به مسلمانان در برابر دسیسه ها
ممكن بود خبرهائى پس از جنگ احد كه از ناحیه دشمن مى رسید، بخصوص خبر نعیم بن مسعود كه در تاریخ آمده، موجب ترس و تزلزل مسلمانان زخم خورده در جنگ احد، گردد.
قرآن، این كتاب قهرمان پرور، این پیش بینى را كرده، و در این میان، آیه 175 سوره مباركه آل عمران بر پیامبر(صلى الله علیه و آله) نازل مى گردد و آن آیه این است: «انما دالكم الشیطان یخوف اولیائه فلا تخافوهم و خافون ان كنتم مؤمنین؛ این فقط شیطان است كه پیروان خود را مى ترساند، از آنها نترسید و تنها از من بترسید اگر ایمان دارید.»
به این ترتیب، این آیه یك هشدار و یك امداد غیبى است، كه به مسلمانان قوت قلب مى دهد كه از شایعه سازى، و گزارش تو خالى دشمنان نهراسند، تنها از خدا بترسند، كه در این صورت، دشمنان را طبل تو خالى و خود را بمب آتشزا بر ضدّ دشمن مى یابند كه در حقیقت هم همچنین است، و با این روحیه پیروز خواهند شد، و پوزه شایعه سازان فرصت طلب را به خاك مى مالند.(1186)
قدرت شایعه!
اواخر ماه رمضان بود كه شایع شده بود ماه دیده شده و فردا عید است. پرسیدند: كى دیده؟ گفتند: از كرمانشاه زنگ زده اند. پرسیدند در كرمانشاه كى دیده؟ گفتند: فلان محلّه. قاصدى فرستادند تا از نزدیك تحقیق كند. گفتند: فلان مسجد، به آن مسجد رفتند، گفتند از خادم شنیده ایم، خادم را پیدا كردند دیدند كور است.(1187)
ولید بن عقبه
ولید بن عقبه ابى معیط از مسلمانانى بود كه ابتدا ظاهرى خوب داشت، تا جائیكه رسول خدا(صلى الله علیه و آله) او را مأمور كرد به سوى قبیله بنى مصطلق برود و زكات و صدقات آنان را بگیرد.
افراد قبیله وقتى شنیدند مأمور پیامبر آمده، به استقبال براى خوش آمدگوئى آمدند.
چون در زمان جاهلیت میان ولید و این قبیله خصومت و عداوت بوده، خیال كرد آنها به كشتن او مهیا شدند، پس مراجعه به مدینه كرد و نزد پیامبر آمد و گفت: اینان زكات مالشان را نمى دهند در حالیكه قضیه به عكس بود.
پیامبر(صلى الله علیه و آله) ناراحت شد و قصد كرد كه سپاهى به طرف آن قبیله بفرستد كه خداوند این آیه را نازل كرد: «اى كسانى كه ایمان آورده اید! اگر شخص فاسقى براى شما خبر آورد تحقیق كنید (در این كه حرف او صحیح است یا دروغ)(1188).»(1189)
بعد از نزول آیه ولید دروغگو بعنوان فاسد شناخته شد، و پیامبر(صلى الله علیه و آله) فرمود: «او از اهل دوزخ است و بعد او با عمروعاص شراب خوردند و دشمنى با پیامبر(صلى الله علیه و آله) و امیرالمؤمنین(علیه السلام) را شیوه خود كرد؛ و چون از طرف خلیفه سوم به امارت كوفه منصوب شد، یك روز صبح به حالت مستى نماز صبح به جماعت را چهار ركعت خواند.(1190)