شایعه قتل پیامبر، و پیام خدا
در درگیرى شدید نبرد اُحد یكى از جنگجویان كافر به نام «عمرو بن قمیه» سنگى به سوى پیامبر افكند، كه موجب مجروح شدن پیشانى و شكستن بینى و دندان، و شكافته شدن لب پایین آن حضرت شد، به طورى كه خون چهره نازنین حضرت را پوشانید، او خواست آن حضرت را بكشد، یكى از سرداران جوان و رشید اسلام به نام مُصعب بن عمیر كه شباهت زیادى به پیامبر داشت، خود را سپر آن حضرت قرار داد و با حمله هاى كوبنده اش از پیشروى دشمن جلوگیرى كرد و در این میان به شهادت رسید. دشمن خیال كرد كه پیامبر را كشته است، از این رو با صداى بلند همین خبر را اعلام كرد و موجب شایعه شد.
این شایعه باعث تضعیف روحیه مسلمانان گردید، و در مدینه پیچید و زن و مرد را نگران و گریان نمود، حتى عدّه اى از مسلمانان آن چنان خود را باختند كه از میدان گریختند. در این هنگام آیه 144 آل عمران نازل شد كه: «اگر فرضاً محمد(صلى الله علیه و آله) كشته شد، خداى محمد(صلى الله علیه و آله) هست، شما شخص و پیوند جسمانى را محور قرار ندهید، بلكه شخصیّت و پیوند مكتبى را محور خود سازید.» در این آیه چنین مى خوانیم:
«و ما محمدٌ اِلّا رسولٌ قَدْخَلَتْ مِن قَبْلِه الرُّسُل اَفَاِنْ ماتَ اَو قُتِلَ اِنْقَلَبْتُم على اعقابِكم و مَن یَنقَلِبْ على عَقِبَیهِ فَلَن یَضُرَّ اللَّهَ شیئاً و سَنجَرِى الشّاكرینَ؛ محمد(صلى الله علیه و آله) فقط فرستاده خدا است، و پیش از او فرستادگان دیگرى نیز بودند، اگر او بمیرد یا كشته شود، شما به عقب برمى گردید؟ (اسلام را رها كرده و به دوران جاهلیت و كفر بازگشت مى كنید؟) و هر كس به عقب برگردد، هرگز به خدا ضررى نمى زند، خداوند به زودى شاكران مقاوم را پاداش خواهد داد.»(1181)