آنچه نمى دانى نگو
«تفسیر العیاشی عَنِ السَّكُونِیِّ عَنْ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَلِیٍّ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ قَالَ الْوُقُوفُ عِنْدَ الشُّبْهَةِ خَیْرٌ مِنَ الِاقْتِحَامِ فِی الْهَلَكَةِ وَ تَرْكُكَ حَدِیثاً لَمْ تُرْوَهُ خَیْرٌ مِنْ رِوَایَتِكَ حَدِیثاً لَمْ تُحْصِهِ إِنَّ عَلَى كُلِّ حَقٍّ حَقِیقَةً وَ عَلَى كُلِّ صَوَابٍ نُوراً فَمَا وَافَقَ كِتَابَ اللَّهِ فَخُذُوا بِهِ وَ مَا خَالَفَ كِتَابَ اللَّهِ فَدَعُوه؛(1171) از حضرت صادق(علیه السلام) از پدرش (امام باقر(علیه السلام) ) از علىّ(علیه السلام) رسیده كه آن حضرت فرموده: وقوف و درنگ هنگام شبهه و پوشیدگى (حلال به حرام و حقّ به باطل) بهتر است از انداختن خود را با مشقّت و سختى در تباهى و نابودى، و ترك و رها نمودن (نگفتن) تو حدیث و سخنى را كه آن را (از دیگرى) روایت نكرده اى بهتر است از روایت و بیان كردنت حدیثى را كه آن را حفظ و نگهدارى ننموده اى (آنچنان كه بوده است بیان نكرده اى) محقّقاً در هر حقّ و درستى حقیقت و اصل و پایه اى است، و در هر صواب و راست و درستى نور و روشنائى است، پس آنچه با كتاب خدا (قرآن عظیم) موافق و سازگار است آن را فرا گیرید (بپذیرید) و آنچه مخالف و ناسازگار كتاب خدا است آن را رها كنید.»
فاصله حق و باطل
«قال على(علیه السلام) : أَیُّهَا النَّاسُ مَنْ عَرَفَ مِنْ أَخِیهِ وَثِیقَةَ دِینٍ وَ سَدَادَ طَرِیقٍ فَلَا یَسْمَعَنَّ فِیهِ أَقَاوِیلَ الرِّجَالِ أَمَا إِنَّهُ قَدْ یَرْمِی الرَّامِی وَ تُخْطِئُ السِّهَامُ وَ یُحِیلُ الْكَلَامُ وَ بَاطِلُ ذَلِكَ یَبُورُ وَ اللَّهُ سَمِیعٌ وَ شَهِیدٌ أَمَا إِنَّهُ لَیْسَ بَیْنَ الْحَقِّ وَ الْبَاطِلِ إِلَّا أَرْبَعُ أَصَابِع فسئل(علیه السلام) عن معنى قوله هذا فجمع أصابعه و وضعها بین أذنه و عینه ثم قال الْبَاطِلُ أَنْ تَقُولَ سَمِعْتُ وَ الْحَقُّ أَنْ تَقُولَ رَأَیْت؛(1172) امام على(علیه السلام) فرمود: اى مردم! آن كس كه از برادرش، اطمینان و استقامت در دین و درستى راه و رسم را سراغ دارد، باید به گفته مردم درباره او گوش ندهد. آگاه باشید! گاهى تیرانداز، تیر افكند و تیرها به خطا مى رود، سخن نیز چنین است، درباره كسى چیزى مى گویند كه واقعیّت ندارد و گفتار باطل تباه شدنى است، و خدا شنوا و گواه است. بدانید كه میان حق و باطل جز چهار انگشت فاصله نیست. (پرسیدند، معناى آن چیست؟ امام(علیه السلام) انگشتان خود را میان چشم و گوش گذاشت و فرمود) باطل آن است كه بگویى «شنیدم» و حق آن است كه بگویى «دیدم».»
شنیدن كِى بُود مانند دیدن
«النبىّ(صلى الله علیه و آله): لیس الخبر كالمعاینة؛(1173) پیامبر(صلى الله علیه و آله) شنیدن از چیزى چون دیدن آن نباشد.»