دفاع در مقابل تجاوز و اضلال
«سَتَجِدُونَ ءَاخَرِینَ یُرِیدُونَ أَن یَأْمَنُوكُمْ وَ یَأْمَنُواْ قَوْمَهُمْ كُلَّ مَا رُدُّواْ إِلَى الْفِتْنَةِ أُرْكِسُواْ فِیهَا فَإِن لَّمْ یَعْتَزِلُوكُمْ وَ یُلْقُواْ إِلَیْكُمُ السَّلَمَ وَ یَكُفُّواْ أَیْدِیَهُمْ فَخُذُوهُمْ وَ اقْتُلُوهُمْ حَیْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَ أُوْلَئكُمْ جَعَلْنَا لَكُمْ عَلَیهِمْ سُلْطَنًا مُّبِینًا؛(1052) بزودى جمعیّت دیگرى را مى یابید كه مى خواهند هم از ناحیه شما در امان باشند، و هم از ناحیه قوم خودشان (كه مشركند. لذا نزد شما ادّعاى ایمان مى كنند ولى) هر زمان آنان را به سوى فتنه (و بت پرستى) بازگردانند، با سر در آن فرو مى روند! اگر از درگیرى با شما كنار نرفتند و پیشنهاد صلح نكردند و دست از شما نكشیدند، آنها را هر جا یافتید اسیر كنید و (یا) به قتل برسانید! آنها كسانى هستند كه ما براى شما، تسلّط آشكارى نسبت به آنان قرار داده ایم.»