آداب غذا خوردن
«عَنْ إِبْرَاهِیمَ الْكَرْخِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبَائِهِ(علیهم السلام) قَالَ قَالَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ(علیه السلام) فِی الْمَائِدَةِ اثْنَتَا عَشْرَةَ خَصْلَةً یَجِبُ عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ أَنْ یَعْرِفَهَا أَرْبَعٌ مِنْهَا فَرْضٌ وَ أَرْبَعٌ مِنْهَا سُنَّةٌ وَ أَرْبَعٌ مِنْهَا تَأْدِیبٌ فَأَمَّا الْفَرْضُ فَالْمَعْرِفَةُ وَ الرِّضَا وَ التَّسْمِیَةُ وَ الشُّكْرُ وَ أَمَّا السُّنَّةُ فَالْوُضُوءُ قَبْلَ الطَّعَامِ وَ الْجُلُوسُ عَلَى الْجَانِبِ الْأَیْسَرِ وَ الْأَكْلُ بِثَلَاثِ أَصَابِعَ وَ لَعْقُ الْأَصَابِعِ وَ أَمَّا التَّأْدِیبُ فَالْأَكْلُ مِمَّا یَلِیكَ وَ تَصْغِیرُ اللُّقْمَةِ وَ الْمَضْغُ الشَّدِیدُ وَ قِلَّةُ النَّظَرِ فِی وُجُوهِ النَّاس؛(1039) ابراهیم كرخى از امام صادق(علیه السلام) و او از پدرانش(علیهم السلام) نقل مى كند كه امام حسن مجتبى(علیه السلام) فرمود: در سفره غذا دوازده خصلت است كه باید هر مسلمانى آن را بداند، چهار تا از آن فرض و چهار تا از آن سنّت و چهار تا براى ادب است، امّا آنها كه فرض هستند (لازم است كه بوده باشند) عبارتند از: شناخت و راضى شدن و بردن نام خدا و شكر، و امّا آنها كه سنّت هستند عبارتند از: شستن دست ها پیش از طعام و نشستن بر روى طرف چپ و خوردن با سه انگشت و لیسیدن انگشتان، و امّا آنها كه براى ادب است عبارتند از: خوردن از آن قسمت كه جلوى توست، برداشتن لقمه هاى كوچك و جویدن بسیار و كمتر نگاه كردن به روى مردم.»
وضو گرفتن قبل از غذا
«قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ(علیه السلام) مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَكْثُرَ خَیْرُ بَیْتِهِ فَلْیَتَوَضَّأْ عِنْدَ حُضُورِ طَعَامِه؛(1040) امیر المؤمنین(علیه السلام) فرمود: هر كس به فراوانى خیر و بركت خانه اش دلشاد و مسرور است چون غذایش آماده گردد وضو بسازد (و با وضو از غذا استفاده نماید).»
نگهدارى صحیح از بدن
«و اعلم ان الجسد بمنزلة الارض الطیبة متى تعوهدت بالعمارة و السقى من حیث لا یزداد فی الماء فتغرق و لا ینقص منه فتعطش دامت عمارتها و كثر ربعها و زكى زرعها و ان تغوفل عنها فسدت و لم ینبت فیها العشب؛(1041) بدان كه بدن آدمیزاد بمنزله زمین پاكیزه اى است، اگر هنگامى كه خواستى به عمارت و آبیاریش بپردازى اعتدال را رعایت كردى نه آنقدر آب بدهى كه غرق شود و تبدیل به یك باطلاق و یك پارچه لجن گردد و نه آن اندازه دریغ كنى كه تشنه و خشك بماند؛ این چنین زمینى همیشه آباد و معمور خواهد بود، حاصلش فراوان و بهره اش پاكیزه است ولى اگر درباره آن غفلت شود تباه میگردد و دیگر سبزه اى در آن نخواهد روئید.»