حماقت دنیاپرستان در برابر مومنان ؤ حقیقى
«فَإِذَا قَضَیْتُم مَّنَسِكَكُمْ فَاذْكُرُواْ اللَّهَ كَذِكْرِكُمْ ءَابَاءَكُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِكْرًا فَمِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ رَبَّنَا ءَاتِنَا فِى الدُّنْیَا وَ مَا لَهُ فِى الاَخِرَةِ مِنْ خَلَقٍ؛ وَ مِنْهُم مَّن یَقُولُ رَبَّنَا ءَاتِنَا فِى الدُّنْیَا حَسَنَةً وَ فِى الاَخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنَا عَذَابَ النَّارِ؛ أُوْلَئكَ لَهُمْ نَصِیبٌ مِّمَّا كَسَبُواْ وَ اللَّهُ سَرِیعُ الحِسَابِ؛(997) و هنگامى كه مناسكِ (حج) خود را انجام دادید، خدا را یاد كنید، همانند یادآورى از پدرانتان (آن گونه كه رسم آن زمان بود) بلكه از آن هم بیشتر! (در این مراسم، مردم دو گروهند:) بعضى از مردم مى گویند: «خداوندا! به ما در دنیا، (نیكى) عطا كن!» ولى در آخرت، بهره اى ندارند. و بعضى مى گویند: «پروردگارا! به ما در دنیا (نیكى) عطا كن! و در آخرت نیز (نیكى) مرحمت فرما! و ما را از عذابِ آتش نگاه دار! آنها از كار (و دعاى) خود، نصیب و بهره اى دارند و خداوند، سریع الحساب است.»
حماقت گناهكاران
«وَ لُوطًا إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَ تَأْتُونَ الْفَحِشَةَ وَ أَنتُمْ تُبْصِرُونَ؛ أَ ئنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ شَهْوَةً مِّن دُونِ النِّسَاءِ بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ؛(998) و لوط را (به یاد آور) هنگامى كه به قومش گفت: «آیا شما به سراغ كار بسیار زشتى مى روید در حالى كه (نتایج شوم آن را) مى بینید؟! آیا شما بجاى زنان، از روى شهوت به سراغ مردان مى روید؟! شما قومى نادانید!»