وجوب حجّ
«عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ مَنْ مَاتَ وَ لَمْ یَحُجَّ حَجَّةَ الْإِسْلَامِ لَمْ یَمْنَعْهُ مِنْ ذَلِكَ حَاجَةٌ تُجْحِفُ بِهِ أَوْ مَرَضٌ لَا یُطِیقُ فِیهِ الْحَجَّ أَوْ سُلْطَانٌ یَمْنَعُهُ فَلْیَمُتْ- یَهُودِیّاً أَوْ نَصْرَانِیّا؛(945) ابو عبد اللَّه صادق(علیه السلام) گفت: هر كس بمیرد و به حجّ خانه خدا نرفته باشد، اگر به علّت موانع قهرى و عوارض جسمى معذور نباشد، به سیرت یهود و نصارى خواهد مرد.»
عبادت در حج
یكى از نزدیكان شهید دستغیب مى گوید: با او در مكّه معظّمه و عمره مفرده هم سفر بودم. یكپارچه شور و هیجان و اهل دعا بود. در بیت الله الحرام هر موقع سراغش را مى گرفتى، یا در حجر اسماعیل بود یا در طواف یا پاى منبر، قرآن مى خواند و دعا مى كرد و مشغول نماز و تهجّد بود. اگر گوش فرا مى دادید آهنگ جانسوز او را مى شنیدید و چشم اشكبار او را مى دیدید. آفتاب گرم عربستان به طور عمودى بر سرش مى تابید درجه حرارت نزدیك پنجاه بود. سنگ هاى كف مسجد الحرام داغ و هوا فوق العاده تفتان بود؛ امّا او فارغ البال و آرام باز هم طواف مى كرد و در مجاورت درب كعبه صلوات مى فرستاد و دعا مى خواند. طوافش كه پایان مى یافت، وارد حجر اسماعیل مى شد، در زیر ناودان طلا مى ایستاد و دعاى وارده را مى خواند، پس در پشت مقام حضرت ابراهیم، به نماز طواف مى ایستاد، دانه هاى اشك چون گوهرى تابناك بر رخسار درخشانش جارى بود.(946)