عدالت در تنبیه
«إِنَّ الَّذِینَ جَاءُو بِالْافْكِ عُصْبَةٌ مِّنكُمْ لَا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَّكُم بَلْ هُوَ خَیرٌ لَّكُمْ لِكُلِّ امْرِىٍ مِّنهُم مَّا اكْتَسَبَ مِنَ الْاثْمِ وَ الَّذِى تَوَلَّى كِبرَهُ مِنهُمْ لَهُ عَذَابٌ عَظِیمٌ؛(751) مسلّماً كسانى كه آن تهمت عظیم را عنوان كردند گروهى (متشكّل و توطئه گر) از شما بودند امّا گمان نكنید این ماجرا براى شما بد است، بلكه خیر شما در آن است آنها هر كدام سهم خود را از این گناهى كه مرتكب شدند دارند و از آنان كسى كه بخش مهمّ آن را بر عهده داشت عذاب عظیمى براى اوست!»
اولین نشانه
«عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ أَیَّمَا نَاشٍ نَشَأَ فِى قَوْمِهِ ثُمَّ لَمْ یُؤَدَّبْ عَلَى مَعْصِیَتِهِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَوَّلُ مَا یُعَاقِبُهُمْ بِهِ أَنْ یَنْقُصَ مِنْ أَرْزَاقِهِم؛(752) امام صادق(علیه السلام) فرمودند: هرگاه معصیتى در قومى اتّفاق بیفتد خداوند اوّلین عقوبتى كه مى كند آن است كه از روزى هایِشان مى كاهد.»