آثار تنبیه
«الرِّجَالُ قَوَّمُونَ عَلَى النِّسَاءِ بِمَا فَضَّلَ اللَّهُ بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَ بِمَا أَنفَقُواْ مِنْ أَمْوَلِهِمْ فَالصَّلِحَتُ قَنِتَتٌ حَفِظَتٌ لِّلْغَیْبِ بِمَا حَفِظَ اللَّهُ وَ الَّتِى تَخَافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَ اهْجُرُوهُنَّ فِى الْمَضَاجِعِ وَ اضْرِبُوهُنَّ فَإِنْ أَطَعْنَكُمْ فَلَا تَبْغُواْ عَلَیهِنَّ سَبِیلاً إِنَّ اللَّهَ كاَنَ عَلِیًّا كَبِیرًا؛(745) مردان، سرپرست و نگهبان زنانند، بخاطر برتریهایى كه خداوند (از نظر نظام اجتماع) براى بعضى نسبت به بعضى دیگر قرار داده است، و بخاطر انفاقهایى كه از اموالشان (در مورد زنان) مى كنند. و زنان صالح، زنانى هستند كه متواضعند، و در غیاب (همسر خود،) اسرار و حقوق او را، در مقابل حقوقى كه خدا براى آنان قرار داده، حفظ مى كنند. و (امّا) آن دسته از زنان را كه از سركشى و مخالفتشان بیم دارید، پند و اندرز دهید! (و اگر مؤثر واقع نشد،) در بستر از آنها دورى نمایید! و (اگر هیچ راهى جز شدت عمل، براى وادار كردن آنها به انجام وظایفشان نبود،) آنها را تنبیه كنید! و اگر از شما پیروى كردند، راهى براى تعدّى بر آنها نجویید! (بدانید) خداوند، بلندمرتبه و بزرگ است. (و قدرت او، بالاترین قدرتهاست).»
تنبیه كافران
«وَ إِن نَّكَثُواْ أَیْمَنَهُم مِّن بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَ طَعَنُواْ فِى دِینِكُمْ فَقَتِلُواْ أَئمَّةَ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَا أَیْمَنَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ یَنتَهُونَ؛ أَ لَا تُقَتِلُونَ قَوْمًا نَّكَثُواْ أَیْمَنَهُمْ وَ هَمُّواْ بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَ هُم بَدَءُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَ تَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَن تَخْشَوْهُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِینَ؛ قَتِلُوهُمْ یُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ بِأَیْدِیكُمْ وَ یُخْزِهِمْ وَ یَنصُرْكُمْ عَلَیْهِمْ وَ یَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُّؤْمِنِینَ؛ وَ یُذْهِبْ غَیْظَ قُلُوبِهِمْ وَ یَتُوبُ اللَّهُ عَلَى مَن یَشَاءُ وَ اللَّهُ عَلِیمٌ حَكِیمٌ؛(746) و اگر پیمانهاى خود را پس از عهد خویش بشكنند، و آیین شما را مورد طعن قرار دهند، با پیشوایان كفر پیكار كنید چرا كه آنها پیمانى ندارند شاید (با شدّت عمل) دست بردارند! آیا با گروهى كه پیمانهاى خود را شكستند، و تصمیم به اخراج پیامبر گرفتند، پیكار نمى كنید؟! در حالى كه آنها نخستین بار (پیكار با شما را) آغاز كردند آیا از آنها مى ترسید؟! با اینكه خداوند سزاوارتر است كه از او بترسید، اگر مؤمن هستید! با آنها پیكار كنید، كه خداوند آنان را به دست شما مجازات مى كند و آنان را رسوا مى سازد و سینه گروهى از مؤمنان را شفا مى بخشد (و بر قلب آنها مرهم مى نهد) و خشم دلهاى آنان را از میان مى برد! و خدا توبه هر كس را بخواهد (و شایسته بداند)، مى پذیرد و خداوند دانا و حكیم است.»
تنبیه همسر حضرت ایوب(علیه السلام)
«وَ خُذْ بِیَدِكَ ضِغْثًا فَاضْرِب بِّهِ وَ لَا تَحْنَثْ إِنَّا وَجَدْنَهُ صَابِرًا نِّعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ؛(747) (و به او گفتیم:) بسته اى از ساقه هاى گندم (یا مانند آن) را برگیر و با آن (همسرت را) بزن و سوگند خود را مشكن! ما او را شكیبا یافتیم چه بنده خوبى كه بسیار بازگشت كننده (به سوى خدا) بود!»