موعظه اساسى و مهم
«قُلْ إِنَّمَا أَعِظُكُم بِوَحِدَةٍ أَن تَقُومُواْ لِلَّهِ مَثْنَى وَ فُرَدَى ثُمَّ تَتَفَكَّرُواْ مَا بِصَاحِبِكمُ مِّن جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِیرٌ لَّكُم بَینَ یَدَىْ عَذَابٍ شَدِیدٍ؛(638) بگو: «شما را تنها به یك چیز اندرز مى دهم، و آن اینكه: دو نفر دو نفر یا یك نفر یك نفر براى خدا قیام كنید، سپس بیندیشید این دوست و همنشین شما [محمّد ]هیچ گونه جنونى ندارد او فقط بیم دهنده شما در برابر عذاب شدید (الهى) است!»
چه كسى شایسته راه نمودن و موعظه كردن است؟
«النبى(صلى الله علیه و آله): لا تجلسوا عند كلّ داع مدّع یدعوكم من الیقین الى الشّك، و من الاخلاص الى الرّیاء، و من التواضع الى الكبر، و من النّصیحة الى العداوة، و من الزّهد الى الرّغبة. و تقرّبوا الى عالم یدعوكم من الكبر الى التّواضع، و من الریاء الى الاخلاص، و من الشك الى الیقین، و من الرّغبة الى الزهد، و من العداوة الى النصیحة. و لا یصلح لموعظة الخلق الّا من خاف هذه الآفات بصدقه، و اشرف على عیوب الكلام، و عرف الصحیح من السقیم، و علل الخواطر، و فتن النفس و الهوى؛(639) پیامبر(صلى الله علیه و آله): نزد هر گوینده ادّعادارى كه شما را از یقین به شك، و از اخلاص به ریا، و از فروتنى به گردنكشى، و از نیكخواهى به دشمنى، و از پارسایى به دنیاجویى، مى خواند منشینید. به عالمى نزدیك شوید كه شما را از گردنفرازى به فروتنى، و از ریا به اخلاص، و از شك به یقین، و از دنیاجویى به پارسایى، و از دشمنى به نیكخواهى دعوت مى كند. براى پند دادن به مردمان جز كسى شایسته نیست كه از سر صدق، از این آفتها در هراس باشد، و عیبهاى سخن را باز شناسد، و درست را از نادرست تمیز دهد، و از موجبات وسوسه ها و گرفتاریهاى نفس و هواى آن (و راه معالجه آنها) آگاه باشد.