سه حدیث جالب از امام جواد(علیه السلام)
حضرت عبدالعظیم حسنى (كه مرقد مطهّرش در شهر رى است) مى گوید: به امام نهم حضرت محمّد تقى (علیه السلام) عرض كردم اى فرزند رسول اكرم(صلى الله علیه و آله)! به من خبر بده به حدیثى كه از پدران بزرگوارت شنیده اى!
امام جواد: پدرم از جدش از امیرمؤمنان (علیه السلام) حدیث كرد كه فرمود: «لا یَزالُ النّاسُ بِخیرٍ ما تَفاوَتوا، فاذا اسْتَوُوا هَلَكوا؛ مردم همیشه مشمول خیر و صلاح هستند، هر گاه در سطح زندگى متفاوت باشند ولى هنگامى كه مساوى شدند، هلاك مى شوند.»
عرض كردم: اى فرزند رسول خدا! بیشتر مرا موعظه كن!
امام جواد: امیر مؤمنان على (علیه السلام) فرمود: «لَو تكاشفتُم ما تَدافَنتُم؛ چنانچه از اسرار همدیگر باخبر شوید همدیگر را دفن نمى كنید.» (در تشییع جنازه و دفن همدیگر احساس ناگوارى مى كنید)
عرض كردم: اى پسر رسول خدا! بیشتر مرا موعظه كن!
امام جواد: امیر مؤمنان(علیه السلام) فرمود: «اَلتَّدبیرُ قبلَ العملِ یؤْمِنُكَ مِنَ النَّدَمِ؛ چنانچه انسان قبل از كار كردن تدبیر كند و عاقبت اندیش باشد و با فراست و عقل خود سرنوشت و سرانجام عمل و كار را بیاندیشد، پشیمان نمى شود.»(626)
بیست سال معصیت
جوانى در بنى اسرائیل زندگى مى كرد و به عبادت حق تعالى مشغول بود. روزها را به روزه و شبها را به نماز و طاعت، تا بیست سال كارش همین بود تا كه یك روز فریب خورده و كم كم از خدا كناره گرفت و عبادتها را تبدیل به معصیت و گناه كرد و از جمله گنهكاران قرار گرفت و در این كار بیست سال باقى ماند. یك روز آمد جلو آئینه خود را ببیند، نگاه كرد دید موهایش سفید شده از معصیتهاى خود بدش آمد و از كرده هاى خود سخت پشیمان گردید.
گفت: خدایا! بیست سال عبادت و بیست سال معصیت كردم، اگر برگردم بسوى تو آیا قبولم مى كنى؟
صدائى شنید كه مى فرماید: «اجبتنا فاحببناك تركتنا فتركناك و عصیتنا فامهلناك و ان رجعت الینا قبلنا؛ تا آن وقتى كه ما را دوست داشتى پس ما هم تو را دوست داشتیم. ترك ما كردى پس ما هم تو را ترك كردیم، معصیت ما را كردى تو را مهلت دادیم، پس اگر برگردى به جانب ما، تو را قبول مى كنیم.»
پس توبه نمود و یكى از عبّاد قرار گرفت. از این مرحمتها از خدا نسبت به همه گنهكاران بوده و هست.
بازآ بازآ هرآنچه هستى باز آى
گر كافر و گبر و بت پرستى باز آى
این درگه ما درگه نومیدى نیست
صدبار اگر توبه شكستى بازآى(627)
عابد فاسق!
امام باقر یا امام صادق(علیهماالسلام) فرمود: «دو مرد به مسجد رفتند، یكى عابد بود و یكى فاسق، از مسجد بدر آمدند، آن فاسق مقام صدّیق داشت و آن عابد، فاسق بود؛ و این براى آن است كه عابد به مسجد رود و به عبادت خود مى نازد و همه اندیشه اش در این است و فكر فاسق و بدكار دنبال پشیمانى از كار بد و توبه است و از خداى عزّ و جلّ، درباره هر چه كه گناه كرده است آمرزش مى خواهد.»(628)