مداوا كن، شفا از خداست
«عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ إِنَّ نَبِیّاً مِنَ الْأَنْبِیَاءِ مَرِضَ فَقَالَ لَا أَتَدَاوَى حَتَّى یَكُونَ الَّذِی أَمْرَضَنِى هُوَ الَّذِی یَشْفِینِى فَأَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَیْهِ لَا أَشْفِیكَ حَتَّى تَتَدَاوَى فَإِنَّ الشِّفَاءَ مِنِّى، زاد فیه: و الدواء منى. فجعل یتداوى فاتى الشفاء؛(593) امام ششم(علیه السلام) فرمود: كه یك پیغمبرى بیمار شد و گفت: درمان نكنم تا همان كه بیمارم كرده درمان كند، خدا تعالى به او وحى كرد، شفایت ندهم تا مداوا كنى، زیرا شفاء از من است، و در ادادمه افزود: و دوا هم از من است. پس مداوا كرد و شفا یافت.»
زنان همراه حضرت قائم عجّل الله تعالى فرجه الشّریف
مفضّل گوید: امام صادق(علیه السلام) فرمود: «یَكُنْ مع القائِمِ ثَلثَ عشَرَةَ اِمرَأةٍ قُلتُ و ما یَصنَعُ بِهِنَّ؟ قال: یُداوینَ الجَرحى و یَقُمْنَ على المرضى كما كان مع رسول اللَّه(صلى الله علیه و آله)؛ همراه حضرت قائم عجّل الله تعالى فرجه الشّریف سیزده زن هستند. عرض كردم : براى چه؟ فرمود: براى زخم بندى مجروحان و پرستارى بیماران چنان كه همراه پیامبر(صلى الله علیه و آله) نیز بودند.»(594)