مداوا كن، شفا از خداست
«عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ إِنَّ نَبِیّاً مِنَ الْأَنْبِیَاءِ مَرِضَ فَقَالَ لَا أَتَدَاوَى حَتَّى یَكُونَ الَّذِی أَمْرَضَنِى هُوَ الَّذِی یَشْفِینِى فَأَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَیْهِ لَا أَشْفِیكَ حَتَّى تَتَدَاوَى فَإِنَّ الشِّفَاءَ مِنِّى، زاد فیه: و الدواء منى. فجعل یتداوى فاتى الشفاء؛(593) امام ششم(علیه السلام) فرمود: كه یك پیغمبرى بیمار شد و گفت: درمان نكنم تا همان كه بیمارم كرده درمان كند، خدا تعالى به او وحى كرد، شفایت ندهم تا مداوا كنى، زیرا شفاء از من است، و در ادادمه افزود: و دوا هم از من است. پس مداوا كرد و شفا یافت.»