حكم الهى
«وَ قَضَى رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُواْ إِلَّا إِیَّاهُ وَ بِالْوَلِدَیْنِ إِحْسَنًا إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِندَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُل لَّهُمَا أُفٍّ وَ لَا تَنْهَرْهُمَا وَ قُل لَّهُمَا قَوْلًا كَرِیمًا؛(552) و پروردگارت فرمان داده: جز او را نپرستید! و به پدر و مادر نیكى كنید! هر گاه یكى از آن دو، یا هر دوى آنها، نزد تو به سن پیرى رسند، كمترین اهانتى به آنها روا مدار! و بر آنها فریاد مزن! و گفتار لطیف و سنجیده و بزرگوارانه به آنها بگو!»
وجوب احترام به والدین در قرآن
«رَوِىَ عن علىّ بن موسى الرّضا(علیه السلام) عن ابیه عن جدّه ابى عبد اللَّه(علیه السلام) قال: لو علم اللَّه لفظة اوجز فى ترك عقوق الوالدین من «افّ» لأتى به؛(553) حضرت رضا(علیه السلام) از پدرش از جدش امام صادق(علیه السلام) حدیث كرده كه فرموده است: اگر خداوند براى جلوگیرى از رنجش و آزار پدر و مادر كلمه اى را كوتاه تر از «اف» میدانست آن را در قرآن شریف مى آورد.»