انگیزه هاى عبادت
«عن الحسین(علیه السلام) : انّ قوما عبدوا اللَّه رغبة فتلك عبادة التّجّار و انّ قوما عبدوا اللَّه رهبة فتلك عبادة العبید و انّ قوما عبدوا اللَّه شكرا فتلك عبادة الاحرار و هى افضل العبادة؛(511) حضرت امام حسین(علیه السلام) فرموده است: گروهى خداوند را به انگیزه نیل به پاداش و دست یافتن به نعمتهاى نامحدودش بندگى میكنند، این قسم عبادت، شایسته سوداگران سودجو است. بعضى خداوند را از ترس عذاب عظیمش میپرستند، این قسم عبادت نیز در خور بردگان زرخرید است. كسانى هستند كه خداوند را به منظور شكرگزارى و انجام یك وظیفه انسانى پرستش مى نمایند، این عبادتِ احرار و آزادگان است و چنین عبادتى افضل و برتر از تمام عبادات است.»
پرستش براى شكرگزارى
«قال علىّ بن الحسین(علیه السلام) : انّى لاكره ان اعبد اللَّه لا غرض لى الّا ثوابه. فاكون كالعبد الطّمع المطیع ان طمع عمل و الّا لم یعمل و اكره ان اعبده الّا لخوف عقابه فاكون كالعبد السّوء ان لم یخف لم یعمل. قیل فلم تعبده قال لما هو اهله بأیادیه علىّ و انعامه؛(512) حضرت على بن الحسین(علیه السلام) میفرمود: دوست ندارم كه هدف من در پرستش خداوند، تنها پاداش او باشد كه در آن صورت من مانند برده طمعكار و فرمانبردارى خواهم بود كه اگر طمع در نهادش باشد عمل میكند وگرنه از كار بازمى ایستد و همچنین میل ندارم كه خداوند را تنها از جهت ترس عقابش بپرستم و مانند بنده بدكارى باشم كه اگر نترسد عمل نكند. عرض شد پس بر چه اساس خدا را میپرستى؟ فرمود: از این جهت كه او با نیكیهائى كه به من كرده و نعمتهائى كه عنایت فرموده شایسته پرستش است.»