رانده شدن اهل بدعت از درگاه خدا
«قال رسول اللّه(صلى الله علیه و آله): «أبى اللّه لصاحب البدعة بالتّوبة». قیل: یا رسول اللّه و كیف ذلك؟ قال: «إنّه قد أشرب قلبه حبّها»؛(463) رسول خدا(صلى الله علیه و آله) فرمود: «خداوند از پذیرش توبه اهل بدعت سرباز مى زند». عرض شد: اى رسول خدا! این چگونه ممكن است؟ فرمود: «دل اهل بدعت با آن سرشته شده است».
وظیفه عالم در زمان بدعت
«قال رسول اللّه(صلى الله علیه و آله): «إذا ظهرت البدع فى أمّتى فلیظهر العالم علمه، فمن لم یفعل فعلیه لعنة اللّه»؛(464) رسول خدا(صلى الله علیه و آله) فرمود: «هر گاه بدعت ها در میان امت من شیوع یابد، عالم باید علمش را آشكار كند، اگر كسى چنین نكند، نفرین خداوند بر اوست.»
بدعت نوعى گمراهى است
«و عن جابر قال: كان رسول اللّه(صلى الله علیه و آله) إذا خطب احمرّت عیناه و علا صوته و اشتدّ غضبه حتّى كأنّه منذر جیش یقول: «صبّحكم و مسّاكم» و یقول: «بعثت أنا و السّاعة كهاتین» و یقرن بین أصبعیه السّبّابة و الوسطى و یقول: «أمّا بعد فإنّ خیر الحدیث كتاب اللّه و خیر الهدى هدى محمّد(صلى الله علیه و آله) و شرّ الأمور محدثاتها و كلّ بدعة ضلالة» ثمّ یقول: «أنا أولى بكلّ مؤمن من نفسه، من ترك مالا فلأهله، و من ترك دینا أو ضیاعا فإلىّ و علىّ»؛(465) از جابر روایت شده است كه گفت: چون رسول خدا(صلى الله علیه و آله) خطبه ایراد مى كرد، چشمانش سرخ و صدایش بلند مى شد كه گویى برحذر دارنده لشكرى است كه مى گوید: صبح و شام مراقب دشمنان باشید. و مى گوید: فاصله بعثت من و روز قیامت چنین است كه انگشتان سبّابه و میانى خود را به هم مى چسباند. و مى فرمود: «امّا بعد، بهترین سخن كتاب خدا و بهترین هدایت، هدایت محمّدى(صلى الله علیه و آله) است. و بدترین كارها [در امور شرعى و عبادى ]امور نوظهورند. [بر اساس قرآن و سنّت نیستند ]و هر بدعتى گمراهى است. آنگاه مى فرمود: من از هر مؤمنى نسبت به او از خودش سزاوارترم، اگر كسى مالى برجاى نهد، از آن خانواده اوست و اگر كسى بدهى یا عیالى را بگذارد، اداى آن بدهى و پرداختن به اموال و عائله او با من است.»