بدعت در دین
«تَجْعَلُونَهُ قَرَاطِیسَ تُبْدُونَهَا وَ تُخْفُونَ كَثِیرًا وَ عُلِّمْتُم مَّا لَمْ تَعْلَمُواْ أَنتُمْ وَ لَا ءَابَاؤُكُمْ قُلِ اللَّهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ فِى خَوْضِهِمْ یَلْعَبُونَ؛ وَ هَذَا كِتَبٌ أَنزَلْنَهُ مُبَارَكٌ مُّصَدِّقُ الَّذِى بَینَ یَدَیْهِ وَ لِتُنذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَ مَنْ حَوْلَهَا وَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالاَخِرَةِ یُؤْمِنُونَ بِهِ وَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ یُحَافِظُونَ؛ وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَوْ قَالَ أُوحِىَ إِلَىَّ وَ لَمْ یُوحَ إِلَیْهِ شَىْ ءٌ وَ مَن قَالَ سَأُنزِلُ مِثْلَ مَا أَنزَلَ اللَّهُ وَ لَوْ تَرَى إِذِ الظَّلِمُونَ فِى غَمَرَتِ المَوْتِ وَ الْمَلَئكَةُ بَاسِطُواْ أَیْدِیهِمْ أَخْرِجُواْ أَنفُسَكُمُ الْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ بِمَا كُنتُمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ غَیرَ الحَقِّ وَ كُنتُمْ عَنْ ءَایَتِهِ تَسْتَكْبرُِونَ؛(456) آنها خدا را درست نشناختند كه گفتند: «خدا، هیچ چیز بر هیچ انسانى، نفرستاده است!» بگو: «چه كسى كتابى را كه موسى آورد، نازل كرد؟! كتابى كه براى مردم، نور و هدایت بود 0 امّا شما) آن را بصورت پراكنده قرار مى دهید قسمتى را آشكار، و قسمت زیادى را پنهان مى دارید و مطالبى به شما تعلیم داده شده كه نه شما و نه پدرانتان، از آن با خبر نبودید!» بگو: «خدا!» سپس آنها را در گفتگوهاى لجاجت آمیزشان رها كن، تا بازى كنند! و این كتابى است كه ما آن را نازل كردیم كتابى است پربركت، كه آنچه را پیش از آن آمده، تصدیق مى كند (آن را فرستادیم تا مردم را به پاداشهاى الهى، بشارت دهى،) و تا (اهل) أمّ القرى [مكّه ]و كسانى را كه گرد آن هستند، بترسانى! (یقین بدان) آنها كه به آخرت ایمان دارند، و به آن ایمان مى آورند و بر نمازهاى خویش، مراقبت مى كنند! چه كسى ستمكارتر است از كسى كه دروغى به خدا ببندد، یا بگوید: «بر من، وحى فرستاده شده»، در حالى كه به او وحى نشده است، و كسى كه بگوید: «من نیز همانند آنچه خدا نازل كرده است، نازل مى كنم»؟! و اگر ببینى هنگامى كه (این) ظالمان در شداید مرگ فرو رفته اند، و فرشتگان دستها را گشوده، به آنان مى گویند: «جان خود را خارج سازید! امروز در برابر دروغهایى كه به خدا بستید و نسبت به آیات او تكبّر ورزیدید، مجازات خواركننده اى خواهید دید»! (به حال آنها تأسف خواهى خورد).»
آثار بدعت
«وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أُوْلَئكَ یُعْرَضُونَ عَلَى رَبِّهِمْ وَ یَقُولُ الْأَشْهَدُ هَؤُلَاءِ الَّذِینَ كَذَبُواْ عَلَى رَبِّهِمْ أَلَا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّلِمِینَ؛ الَّذِینَ یَصُدُّونَ عَن سَبِیلِ اللَّهِ وَ یَبْغُونَهَا عِوَجًا وَ هُم بِالاَخِرَةِ هُمْ كَفِرُونَ؛(457) چه كسى ستمكارتر است از كسانى كه بر خدا افترا مى بندند؟! آنان (روز رستاخیز) بر پروردگارشان عرضه مى شوند، در حالى كه شاهدان [پیامبران و فرشتگان ]مى گویند: «اینها همانها هستند كه به پروردگارشان دروغ بستند! اى لعنت خدا بر ظالمان باد! همانها كه (مردم را) از راه خدا بازمى دارند و راه حق را كج و معوج نشان مى دهند و به سراى آخرت كافرند!»
بدعت در دین
«یَأَیُّهَا النَّاسُ كُلُواْ مِمَّا فِى الْأَرْضِ حَلَلًا طَیِّبًا وَ لَا تَتَّبِعُواْ خُطُوَتِ الشَّیْطَنِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِینٌ؛ إِنَّمَا یَأْمُرُكُم بِالسُّوءِ وَ الْفَحْشَاءِ وَ أَن تَقُولُواْ عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ؛(458) اى مردم! از آنچه در زمین است، حلال و پاكیزه بخورید! و از گامهاى شیطان، پیروى نكنید! چه اینكه او، دشمن آشكار شماست! او شما را فقط به بدیها و كار زشت فرمان مى دهد (و نیز دستور مى دهد) آنچه را كه نمى دانید، به خدا نسبت دهید.»