امامت منصبى الهى
«وَ إِذِ ابْتَلَى إِبْرَهِیمَ رَبُّهُ بِكلَِمَتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّى جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَ مِن ذُرِّیَّتِى قَالَ لَا یَنَالُ عَهْدِى الظَّلِمِینَ؛(374) (به خاطر آورید) هنگامى كه خداوند، ابراهیم را با وسایل گوناگونى آزمود. و او به خوبى از عهده این آزمایشها برآمد. خداوند به او فرمود: «من تو را امام و پیشواى مردم قرار دادم!» ابراهیم عرض كرد: «از دودمان من (نیز امامانى قرار بده!)» خداوند فرمود: پیمان من، به ستمكاران نمى رسد! (و تنها آن دسته از فرزندان تو كه پاك و معصوم باشند، شایسته این مقامند).»
اهمیّت امامت
«وَ یَقُولُ الَّذِینَ كَفَرُواْ لَوْ لَا أُنزِلَ عَلَیْهِ ءَایَةٌ مِّن رَّبِّهِ إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ؛(375) كسانى كه كافر شدند مى گویند: «چرا آیه (و معجزه اى) از پروردگارش بر او نازل نشده؟!» تو فقط بیم دهنده اى! و براى هر گروهى هدایت كننده اى است (و اینها همه بهانه است، نه براى جستجوى حقیقت)!»
مقام امامت براى انبیاء
«وَ جَعَلْنَهُمْ أَئمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَ أَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیرَتِ وَ إِقَامَ الصَّلَوةِ وَ إِیتَاءَ الزَّكَوةِ وَ كاَنُواْ لَنَا عَبِدِینَ؛(376) و آنان را پیشوایانى قرار دادیم كه به فرمان ما، (مردم را) هدایت مى كردند و انجام كارهاى نیك و برپاداشتن نماز و اداى زكات را به آنها وحى كردیم و تنها ما را عبادت مى كردند.»