رابطه تكبّر و استبداد
«الَّذِینَ یُجَدِلُونَ فِى ءَایَتِ اللَّهِ بِغَیرِ سُلْطَنٍ أَتَئهُمْ كَبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّهِ وَ عِندَ الَّذِینَ ءَامَنُواْ كَذَلِكَ یَطْبَعُ اللَّهُ عَلَى كُلِّ قَلْبِ مُتَكَبِّرٍ جَبَّارٍ؛(226) همانها كه در آیات خدا بى آنكه دلیلى برایشان آمده باشد به مجادله برمى خیزند (این كارشان) خشم عظیمى نزد خداوند و نزد آنان كه ایمان آورده اند به بار مى آورد این گونه خداوند بر دل هر متكبّر جبّارى مُهر مى نهد!»
استبداد محكوم به شكست
«وَ اسْتَفْتَحُواْ وَ خَابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ؛(227) و آنها (از خدا) تقاضاى فتح و پیروزى (بر كفار) كردند و (سرانجام) هر گردنكش منحرفى نومید و نابود شد!»
استبداد ظلمت است
«وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بَِایَتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمَتِ إِلَى النُّورِ وَ ذَكِّرْهُم بِأَیَّئمِ اللَّهِ إِنَّ فِى ذَلِكَ لََایَتٍ لِّكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ؛(228) ما موسى را با آیات خود فرستادیم (و دستور دادیم:) قومت را از ظلمات به نور بیرون آر! و «ایّام اللَّه» را به آنان یاد آور! در این، نشانه هایى است براى هر صبر كننده شكرگزار!»