متعه با زن عارفه
«عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفَیْضِ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) عَنِ الْمُتْعَةِ فَقَالَ نَعَمْ إِذَا كَانَتْ عَارِفَةً قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَإِنْ لَمْ تَكُنْ عَارِفَةً قَالَ فَاعْرِضْ عَلَیْهَا وَ قُلْ لَهَا فَإِنْ قَبِلَتْ فَتَزَوَّجْهَا وَ إِنْ أَبَتْ وَ لَمْ تَرْضَ بِقَوْلِكَ فَدَعْهَا وَ إِیَّاكُمْ وَ الْكَوَاشِفَ وَ الدَّوَاعِیَ وَ الْبَغَایَا وَ ذَوَاتَ الْأَزْوَاجِ فَقُلْتُ مَا الْكَوَاشِفُ فَقَالَ اللَّوَاتِی یُكَاشِفْنَ وَ بُیُوتُهُنَّ مَعْلُومَةٌ وَ یُؤْتَیْنَ قُلْتُ فَالدَّوَاعِى قَالَ اللَّوَاتِى یَدْعُونَ إِلَى أَنْفُسِهِنَّ وَ قَدْ عُرِفْنَ بِالْفَسَادِ قُلْتُ فَالْبَغَایَا قَالَ الْمَعْرُوفَاتُ بِالزِّنَا قُلْتُ فَذَوَاتُ الْأَزْوَاجِ قَالَ الْمُطَلَّقَاتُ عَلَى غَیْرِ السُّنَّة؛(204) محمّد بن فیض گوید: از امام صادق(علیه السلام) از متعه پرسیدم كه آیا حلال است یا نه؟ فرمود: آرى امّا با زنى عارفه (یعنى امامى مذهب كه متعه را بشناسد). عرض كردم: قربانت گردم، اگر عارفه نبود چه؟ فرمود: ایمان و یا متعه را به او عرضه كن و به او بگو، اگر پذیرفت پس با وى ازدواج كن و اگر نپذیرفت و به سخن تو راضى نشد رهایش كن، و زنهار از فاش كنندگان، و به خودخوانندگان، و زنان معروفه، و شوهرداران. عرض كردم: مقصود از فاش شدگان كیانند؟ فرمود: آنان كه كارشان علنى شده و خانه هایشان داراى علامت است، و مردم آنجا مى روند. عرض كردم: خوانندگان به خود كدامند؟ فرمود: زنانى كه مردان را به خود دعوت كنند و به تبهكارى معروفند. عرض كردم: زنان معروفه كدام باشند؟ فرمود: آنان رسماً فاحشگى كنند. عرض كردم: مراد از زنان شوهردار چیست؟ فرمود: زنان مطلّقه اى كه به غیر از دستور شرع طلاق گفته شده اند.»
ازدواج مدّت دار بهتر از متعه
«رَوَى جَمِیلُ بْنُ صَالِحٍ قَالَ إِنَّ بَعْضَ أَصْحَابِنَا قَالَ لِأَبِى عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) إِنَّهُ یَدْخُلُنِى مِنَ الْمُتْعَةِ شَیْ ءٌ فَقَدْ حَلَفْتُ أَنْ لَا أَتَزَوَّجَ مُتْعَةً أَبَداً. فَقَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) إِنَّكَ إِذَا لَمْ تُطِعِ اللَّهَ فَقَدْ عَصَیْتَه؛(205) جمیل بن صالح گوید: یك نفر از شیعیان به امام صادق(علیه السلام) گفت: گاهى به متعه تمایل پیدا مى كردم ، لذا سوگند یاد كرده ام كه هرگز ازدواج مدّت دار نكنم. حضرت صادق(علیه السلام) به او فرمود: هر گاه تو فرمان خداوند را نبرى پس معصیت او را كرده باشى.»
ثواب متعه
«رَوَى صَالِحُ بْنُ عُقْبَةَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ(علیه السلام) قَالَ قُلْتُ لَهُ لِلْمُتَمَتِّعِ ثَوَابٌ قَالَ إِنْ كَانَ یُرِیدُ بِذَلِكَ وَجْهَ اللَّهِ تَعَالَى وَ خِلَافاً عَلَى مَنْ أَنْكَرَهَا لَمْ یُكَلِّمْهَا كَلِمَةً إِلَّا كَتَبَ اللَّهُ تَعَالَى لَهُ بِهَا حَسَنَةً وَ لَمْ یَمُدَّ یَدَهُ إِلَیْهَا إِلَّا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ حَسَنَةً فَإِذَا دَنَا مِنْهَا غَفَرَ اللَّهُ تَعَالَى لَهُ بِذَلِكَ ذَنْباً فَإِذَا اغْتَسَلَ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ بِقَدْرِ مَا مَرَّ مِنَ الْمَاءِ عَلَى شَعْرِهِ قُلْتُ بِعَدَدِ الشَّعْرِ قَالَ نَعَمْ بِعَدَدِ الشَّعْر؛(206) صالح بن عقبه از پدرش نقل كرده كه گفت: به امام باقر(علیه السلام) عرض كردم آیا كسى كه متعه كند به ثواب میرسد؟ فرمود: چنانچه قصدش تقرّب به پروردگار متعال باشد و مخالفت با كسانى كه آن را انكار دارند، پس كلامى نگوید جز اینكه خداوند متعال بدان حسنه اى در نامه عملش بنویسد، و دست به سوى همسرش نگشاید مگر اینكه خداوند براى او حسنه اى ثبت كند، و چون با او نزدیكى كند خداوند تعالى گناهى از او بیامرزد، و چون غسل كند به تعداد هر موئى از بدنش كه آب غسل بر آن بگذرد خداوند او را مورد عفو قرار دهد. عرض كردم به عدد هر مو؟
فرمود: آرى به عدد هر مو.