ادب در درخواست
«لِلْفُقَرَاءِ الَّذِینَ أُحْصِرُواْ فِى سَبِیلِ اللَّهِ لَا یَسْتَطِیعُونَ ضَرْبًا فِى الْأَرْضِ یحَْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُم بِسِیمَاهُمْ لَا یَسْئَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا وَ مَا تُنفِقُواْ مِنْ خَیرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ؛(123) (انفاقِ شما، مخصوصاً باید) براى نیازمندانى باشد كه در راه خدا، در تنگنا قرار گرفته اند (و توجّه به آیین خدا، آنها را از وطنهاى خویش آواره ساخته و شركت در میدانِ جهاد، به آنها اجازه نمى دهد تا براى تأمین هزینه زندگى، دست به كسب و تجارتى بزنند) نمى توانند مسافرتى كنند (و سرمایه اى به دست آورند) و از شدّت خویشتن دارى، افراد ناآگاه آنها را بى نیاز مى پندارند امّا آنها را از چهره هایشان مى شناسى و هرگز با اصرار چیزى از مردم نمى خواهند. (این است مشخّصات آنها!) و هر چیز خوبى در راه خدا انفاق كنید، خداوند از آن آگاه است.»