آداب سخن
«قُلْ یَأَهْلَ الْكِتَابِ تَعَالَوْاْ إِلَى كَلِمَةٍ سَوَاءِ بَیْنَنَا وَ بَیْنَكُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَ لَا نُشرِكَ بِهِ شَیْئًا وَ لَا یَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِّن دُونِ اللَّهِ فَإِن تَوَلَّوْاْ فَقُولُواْ اشْهَدُواْ بِأَنَّا مُسْلِمُونَ؛(122) بگو: «اى اهل كتاب! بیایید به سوى سخنى كه میان ما و شما یكسان است كه جز خداوند یگانه را نپرستیم و چیزى را همتاى او قرار ندهیم و بعضى از ما، بعضى دیگر را- غیر از خداى یگانه- به خدایى نپذیرد.» هر گاه (از این دعوت،) سرباز زنند، بگویید: «گواه باشید كه ما مسلمانیم!»
ادب در درخواست
«لِلْفُقَرَاءِ الَّذِینَ أُحْصِرُواْ فِى سَبِیلِ اللَّهِ لَا یَسْتَطِیعُونَ ضَرْبًا فِى الْأَرْضِ یحَْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُم بِسِیمَاهُمْ لَا یَسْئَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا وَ مَا تُنفِقُواْ مِنْ خَیرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ؛(123) (انفاقِ شما، مخصوصاً باید) براى نیازمندانى باشد كه در راه خدا، در تنگنا قرار گرفته اند (و توجّه به آیین خدا، آنها را از وطنهاى خویش آواره ساخته و شركت در میدانِ جهاد، به آنها اجازه نمى دهد تا براى تأمین هزینه زندگى، دست به كسب و تجارتى بزنند) نمى توانند مسافرتى كنند (و سرمایه اى به دست آورند) و از شدّت خویشتن دارى، افراد ناآگاه آنها را بى نیاز مى پندارند امّا آنها را از چهره هایشان مى شناسى و هرگز با اصرار چیزى از مردم نمى خواهند. (این است مشخّصات آنها!) و هر چیز خوبى در راه خدا انفاق كنید، خداوند از آن آگاه است.»
آداب تعلّم
«قَالَ فَإِنِ اتَّبَعْتَنِى فَلَا تَسْئَلْنِى عَن شَىْ ءٍ حَتَّى أُحْدِثَ لَكَ مِنْهُ ذِكْرًا؛(124) (خضر) گفت: «پس اگر مى خواهى بدنبال من بیایى، از هیچ چیز مپرس تا خودم (به موقع) آن را براى تو بازگو كنم.»