آراستگى ظاهر
در احوالات امام صادق(علیه السلام) آمده بسیار باابهّت بود. چندانكه چون دانشمندان زمانش به قصد پیروزى بر او براى مناظره هاى علمى به دیدارش مى رفتند، با دیدن او زبانشان بند مى آمد. همواره باوقار و متین راه مى رفت و به هنگام راه رفتن عصا در دست مى گرفت. ظاهرش همیشه مرتب ولباسش اندازه بود. به وضع ظاهر خود بسیار اهمیت مى داد. موهاى سر و صورتش را هر روز شانه مى زد. عطر به كار مى برد و گل مى بوئید. انگشترى نقره با نگین عقیق در دست مى كرد و نگین عقیق را بسیار دوست مى داشت. هنگام نشستن گاه چهار زانو مى نشست و گاه پاى راست را بر ران چپ مى نهاد. در اتاقش نزدیك در و رو به قبله مى نشست. لباسهایش را خود تا مى كرد. گاه بر تخت مى خوابید و گاه بر زمین. چون از حمام بیرون مى آمد لباس تازه و پاكیزه مى پوشید و عمامه مى گذاشت.
در لباس پوشیدن هم ظاهر را حفظ مى كرد و هم توانایى مالى را و مى فرمود: «بهترین لباس در هر زمان، لباس معمول مردم همان زمان است.» هم لباس نو مى پوشید و هم لباس وصله دار. هم لباس گران قیمت مى پوشید و هم لباس كم بها و مى فرمود: «اگر كهنه نباشد، نو هم نیست.» لباس كم بها و زبر را زیر و لباس نرم و گران قیمت را روى آن مى پوشید و چون «سفیان ثورى» زاهد به وى اعتراض كرد كه پدرت على(علیه السلام) لباسى چنین و گرانبها نمى پوشید فرمود: «زمان على(علیه السلام) زمان فقر و ندارى بود و اكنون همه چیز فراوان است. پوشیدن آن لباس در این زمان لباس شهرت است و حرام؛ خداوند زیبا است و زیبایى را دوست دارد و چون به بنده اش نعمتى مى دهد، دوست دارد بنده اش آن را آشكار كند.»
سپس آستین را بالا زد و لباس زیر را كه زبر و خشن بود، نشان داد و فرمود: «لباس زبر و خشن را براى خدا پوشیده ام و لباس روئین را كه نو و گرانبها است براى شما.» هنگام احرام وانجام فریضه حج، بُرد سبز مى پوشید و به گاه نماز، پیراهن زبر وخشن و پشمین. لباس سفید را بسیار دوست داشت و چون به دیدن دیگران مى رفت آن را بر تن مى كرد. نعلین زرد مى پوشید و به كفش زرد رنگ و سفید علاقه مند بود.(24)