آراستگى در دیدار یكدیگر
«النّبىّ(صلى الله علیه و آله) فیما رواه الإمام الصّادق(علیه السلام) ، عن أبیه: وقف رجل على باب النّبىّ(صلى الله علیه و آله) یستأذن علیه. قال: فخرج النّبىّ(صلى الله علیه و آله) فوجد فى حجرته ركوة فیها ماء، فوقف یسوّی لحیته و ینظر إلیها. فلمّا رجع داخلا قالت له عائشة: یا رسول اللَّه! أنت سیّد ولد آدم و رسول ربّ العالمین، وقفت على الرّكوة، تسوّی لحیتك و رأسك؟ قال: یا عائشة، إنّ اللَّه یحبّ إذا خرج عبده المؤمن إلى أخیه، أن یتهیّأ له و أن یتجمّل؛(16) پیامبر(صلى الله علیه و آله) به روایت امام صادق(علیه السلام) ، از پدرش امام محمّد باقر(علیه السلام) : مردى بر در خانه پیامبر(صلى الله علیه و آله) ایستاد و اجازه ورود خواست ... چون پیامبر(صلى الله علیه و آله) خواست بیرون آید در اطاق خود كاسه چرمین كوچكى دید كه آب داشت، كمى ایستاد و در آن نگاه كرد تا ریش خود را صاف و مرتّب كند؛ هنگامى كه به درون خانه بازگشت عائشه گفت: یا رسول اللَّه، تو سرور فرزندان آدمى، و فرستاده پروردگار جهانیانى! در برابر این كاسه چرمین (كه كمى آب دارد) مى ایستى و سر و ریشت را صاف مى كنى؟! فرمود: اى عایشه! خدا دوست دارد هنگامى كه بنده مؤمنش به نزد برادر خود مى رود، خود را مرتّب و آراسته كند.»
آراستگى براى بیگانگان
«الإمام على(علیه السلام) : لیتزیّن أحدكم لأخیه إذا أتاه، كما یتزیّن للغریب الّذی یحبّ أن یراه فى أحسن الهیئة؛(17) امام على(علیه السلام) : هر یك از شما هنگامى كه به دیدار برادر خویش مى رود، باید چنان خود را مرتّب و آراسته كند كه براى یك بیگانه چنین مى كند، بیگانه اى كه (با او رودرواسى دارد و) مى خواهد او را به بهترین هیئت ببیند.»
زیباییهاى آفریده هاى خدا
«الإمام على(علیه السلام) فیما خاطب به عاصم بن زیاد الحارثیّ: ... ویحك یا عاصم! أ ترى اللَّه أباح لك اللّذات و هو یكره ما أخذت منها؟ لأنت أهون على اللَّه من ذلك. أو ما سمعته یقول: «مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیانِ»، ثمّ قال: «یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ»؟ و قال: «وَ مِنْ كُلٍّ تَأْكُلُونَ لَحْماً طَرِیًّا وَ تَسْتَخْرِجُونَ حِلْیَةً تَلْبَسُونَها»؟. أما و اللَّه، ابتذال نعم اللَّه بالفعال أحبّ إلیه من ابتذالها بالمقال. و قد سمعتم اللَّه یقول: «وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ» و قوله: «مَنْ حَرَّمَ زِینَةَ اللَّهِ الَّتِى أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ». إنّ اللَّه خاطب المؤمنین بما خاطب به المرسلین، فقال: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا كُلُوا مِنْ طَیِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ»، و قال: «یا أَیُّهَا الرُّسُلُ كُلُوا مِنَ الطَّیِّباتِ وَ اعْمَلُوا صالِحاً»؛(18) امام على(علیه السلام) خطاب به عاصم بن زیاد حارثى: دریغ از تو اى عاصم! آیا چنان فكر مى كنى كه خدا لذّات را بر تو حلال كرده است، آنگاه این را نمى پسندد كه از آنها بهره برگیرى؟ تو كوچكتر از آنى كه -در كار خدا- چنین تصوّر كنى، آیا نشنیده اى كه خداوند مى فرماید: «مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیانِ؛ دو درى را به سوى یكدیگر راند، چنان كه بهم مى رسند.»؛ سپس مى فرماید: «یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ؛ از هر دو دریا مروارید و مرجان (براى زیب و زیور) به دست مى آید.»؛ و مى فرماید: «وَ مِنْ كُلٍّ تَأْكُلُونَ لَحْماً طَرِیًّا، وَ تَسْتَخْرِجُونَ حِلْیَةً تَلْبَسُونَها؛ و از هر دو (دریاى شیرین و شور) گوشت تازه (به دست مى آورید و) مى خورید، و زیور استخراج مى كنید، و با پوشیدن آن خود را مى آرایید؟» هان! به خدا سوگند، خداوند استفاده از نعمتهایش را بیشتر دوست دارد از سخن گفتن در باره آنها؛ شنیده اید كه در قرآن مى فرماید: «وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ؛ همواره از نعمتهاى پروردگار خود سخن گوى (و آنها را مورد استفاده قرار ده).» و مى فرماید: «مَنْ حَرَّمَ زِینَةَ اللَّهِ الَّتِى أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ؛ چه كسى زیورى را كه خداوند براى بندگان خود آفریده است و (همچنین) روزیهاى پاكیزه را حرام كرده است؟» خدا مؤمنان را همچون پیامبران طرف خطاب قرار داده و فرموده است: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا كُلُوا مِنْ طَیِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ؛ اى مؤمنان! از روزیهاى پاكیزه اى كه به شما داده ایم بخورید.» و (همین گونه به پیامبران) فرموده است: «یا أَیُّهَا الرُّسُلُ كُلُوا مِنَ الطَّیِّباتِ وَ اعْمَلُوا صالِحاً؛ اى پیامبران! از چیزهاى پاكیزه بخورید، و كار خوب انجام دهید.»