آراستگى زن براى شوهر
«امام صادق(علیه السلام) : لا غَنى بِالزَّوجَةِ فیما بَینَها وبَینَ زَوجِها المُرافقِ لَها عَن ثلاثِ خِصالٍ و هُنَّ: صِیانَةُ نَفسِها عَن كُلِّ دَنَس حتّى یَطمَئِنَّ قَلبُهُ إلى الثِّقَةِ بِها فى حالِ المَحبوبِ و المَكروهِ و حِیاطَتُهُ لِتَكونَ ذلِكَ عاطِفاً عَلَیها عِندَ زَلَّةٍ تَكونُ مِنها و إظهارُ العِشقِ لهُ بِالخَلابَةِ و الهَیئَةِ الحَسَنَةِ لَها فى عَینِهِ؛(14) امام صادق(علیه السلام) : زن با شوهر سازگار خود، ناگزیر از رعایت سه نكته است: حفظ كردن خود از هر گناه و آلودگى تا شوهرش در هر حال، خوشایند و یا ناخوشایند، در دل به او اطمینان داشته باشد؛ مراقبت از او و زندگى اش تا شوهرش در صورتى كه لغزشى از او سر زند با او مهربانى كند، و اظهار عشق به او با عشوه و دلبرى و ظاهر مناسب و خوشایند در نظر او.»
آثار آراستگى
«الإمام على(علیه السلام) فیما رواه الإمام الصّادق(علیه السلام) ، عن آبائه: الدّهن یظهر الغنى، و الثّیاب تظهر الجمال؛(15) امام على(علیه السلام) به روایت امام صادق(علیه السلام) ، از پدرانش: عطر (و استفاده از آن)، غناى شخص را نشان مى دهد، و جامه هاى متنوّع آراستگى انسان را مى نمایاند.»
آراستگى در دیدار یكدیگر
«النّبىّ(صلى الله علیه و آله) فیما رواه الإمام الصّادق(علیه السلام) ، عن أبیه: وقف رجل على باب النّبىّ(صلى الله علیه و آله) یستأذن علیه. قال: فخرج النّبىّ(صلى الله علیه و آله) فوجد فى حجرته ركوة فیها ماء، فوقف یسوّی لحیته و ینظر إلیها. فلمّا رجع داخلا قالت له عائشة: یا رسول اللَّه! أنت سیّد ولد آدم و رسول ربّ العالمین، وقفت على الرّكوة، تسوّی لحیتك و رأسك؟ قال: یا عائشة، إنّ اللَّه یحبّ إذا خرج عبده المؤمن إلى أخیه، أن یتهیّأ له و أن یتجمّل؛(16) پیامبر(صلى الله علیه و آله) به روایت امام صادق(علیه السلام) ، از پدرش امام محمّد باقر(علیه السلام) : مردى بر در خانه پیامبر(صلى الله علیه و آله) ایستاد و اجازه ورود خواست ... چون پیامبر(صلى الله علیه و آله) خواست بیرون آید در اطاق خود كاسه چرمین كوچكى دید كه آب داشت، كمى ایستاد و در آن نگاه كرد تا ریش خود را صاف و مرتّب كند؛ هنگامى كه به درون خانه بازگشت عائشه گفت: یا رسول اللَّه، تو سرور فرزندان آدمى، و فرستاده پروردگار جهانیانى! در برابر این كاسه چرمین (كه كمى آب دارد) مى ایستى و سر و ریشت را صاف مى كنى؟! فرمود: اى عایشه! خدا دوست دارد هنگامى كه بنده مؤمنش به نزد برادر خود مى رود، خود را مرتّب و آراسته كند.»