غزل شماره ۵۳۴
زهی کرشمهٔ تو را سرمهسای چشم سیاه - دو عالمت نگرستن بهای چشم سیاه
دو حاجب تو کمین گاه لشگر فتنه - سپردهاند به آن گوشههای چشم سیاه
هزار چشم چو نرگس نهادهاند بتان - که بنگری و شوندت فدای چشم سیاه
ز خواب بستن من آزمود قدرت خویش - چو شد به غمزه و شوندت فدای چشم سیاه
جلای چهره روز سفید گردد اگر - برآفتاب گمارد بلای چشم سیاه
ستاده چشم برایمانم آن که داده مدام - ز خوان نامه سفیدان غذای چشم سیاه
هزارخانه سیه ساز در کمین دارد - برای محتشم آن مه ورای چشم سیاه
دو چشم محتشم از اشک سرخ گشت سفید - ز بهر چهرهٔ گلگون برای چشم سیاه
غزل شماره ۵۳۵
یار از جعد سمنسا مشک بر گل ریخته - یاسمن را باغبان بر پای سنبل ریخته
زا لطافت گشته عنب بیز و مشک افشان هوا - یا صباگرد از خم آن زلف و کاکل ریخته
تاب کاکل داده و افکنده سنبل را به تاب - چهره از خوی شسته و ابر به رخ گل ریخته
در میان شاهدان گل دگر باد بهار - کرده گل ریزی که خون از چشم بلبل ریخته
غافل است از دیدهٔ خون ریز شورانگیز من - آن که خونم را به شمشیر تغافل ریخته
خون گرم عاشقان گوئی ز خواریهای عشق - آب حمام است کان گل بیتامل ریخته
محتشم زاری کنان در پای سرو سر کشت - آبروی خویش از عین تنزل ریخته
غزل شماره ۵۳۶
جلوهٔ آن حور پیکر خونم از دل ریخته - بندهٔ آن صانعم کان پیکر از گل ریخته
مهر لیلی بین که اشگش بر سر راه وداع - همچو باران بر سر مجنون ز محمل ریخته
ترک خونریزی مسافر گشته کز دنبال او - خون دلها بر زمین منزل به منزل ریخته
خون رنگینم که ریزان گشته از چشم پرآب - گوئی از جوی گلوی مرغ بسمل ریخته
غرفهام در گوهر و در بس که چشم خون فشان - از تک بحر دلم گوهر به ساحل ریخته
پیش چشم ساحرت هاروت از شرمندگی - نسخهٔهای سحر را در چاه بابل ریخته
صحن میدان کرده رنگ آن خون که در هنگام قتل - گریههای محتشم از چشم قاتل ریخته