غزل شماره ۴۹۶
دو دل ربا که بلای دلند و آفت دین - دلم به غمزه آن رفت و دین به عشوهٔ این
یکی ز غایت عرفان گلیست پردهگشا - یکی ز عین حیا غنچه است پردهنشین
یکی به کام حریفان نموده خنده ز لب - یکی به عارض تابنده همچو در ثمین
یکی به عارض تابنده رشک ماه فلک - یکی به قامت رعنا بلای روی زمین
یکی ز طره سرچین نموده مشگ ختا - یکی ز عقده گیسو گشوده ناقه چین
یکی به قصد من از ابروان کشیده کمان - یکی چو چشم خود از گوشهها گشوده کمین
ز دست هر دو دل محتشم شکاف شکاف - گهی به تیغ عداب و گهی به خنجر کین
غزل شماره ۴۹۷
چو در چوگان زدن آن مه نگون گردد ز پشت زین - زمین گوید ثنا گردون دعا روحالامین آمین
رسید از ماه سیمایان سپاهی در قفا اما - در این میدان نمیبینم سپهداری به این آئین
به تندی برق مستعجل به لنگر کوه پابرجا - به میدانها سبک جولان به محفلها گران تمکین
به تحریک طبیعت در خم چو گان بیدادم - چنان دارد که چون گویم نه آرامست و نه تسکین
شوم او را بلاگردان چو رخش ناز بیپایان - به پائین راند از بالا به بالا تا زد از پائین
مکن خون کوی ای دل بر سر میدان او مسکن - که آنجا در پی سر میرود صد عاشق مسکین
نثار بزمت این بس محتشم کان معدن احسان - لب گوهرفشان گاهی بجنباند پی تحسین
غزل شماره ۴۹۸
به دوستی خودم میکشی که رای من است این - به خویش دشمنی کردهام سزای من است این
گداختم ز جفا تا وفا به عهد تو کردم - بلی نتیجهٔ عهد تو و فای من است این
به قول مدعیم میکشی و نیستی آگه - که در غمی که منم عین مدعای من است این
وفا نگر که دم قتل من ز خیل سگانش - یکی نکرد شفاعت که آشنای من است این
عجب نباشد اگر پا کشم ز مسند قربت - تو آفتابی و من ذرهام چه جای من است این
دلم که گشته ز بیغیرتی مقیم در آن کو - از آن مقام برانش که بی رضای من است این
اگر ز غم برهی محتشم دچار تو گردد - بگو کمینه غلام گریز پای من است این