غزل شماره ۴۱۹
من آنم که جز عشق کاری ندارم - در آن کار هم اختیاری ندارم
ندارم به جز عاشقی اعتباری - به این اعتبار اعتباری ندارم
ربوده است خوابم مهی کز خیالش - به جز چشم شب زنده داری ندارم
قرار وفا کرده با من نگاری - نگاری که بیاو قراری ندارم
دلی دارم و دورم از دل نوازی - غمی دارم و غمگساری ندارم
ندارم خیال میان تو هرگز - که از گریه پرخون کناری ندارم
به عشق تو اقرار تا کردم ای بت - جز آن کار ز باد کاری ندارم
به دل گرچه صد بار دارم ز یاران - خوشم کز سگ یار باری ندارم
براند ز کوی خودش گر بداند - که در آمدن اختیاری ندارم
خوشم کز وفا بر در خوب رویان - به غیر از گدائی شعاری ندارم
ندارم بغیر از گدائی شعاری - شعار من این است و عاری ندارم
شدم در رهش از ره خاکساری - غباری و بر دل غباری ندارم
به شکرانهٔ این که دی گفته جائی - که چون محتشم خاکساری ندارم
غزل شماره ۴۲۰
به سینه داغ نهانی که داشتم ز تو دارم - نهان ز خلق لسانی که داشتم ز تو دارم
تو لطفها که به من داشتی فغان که نداری - ولی من آه و فغانی که داشتم ز تو دارم
مکش به طعنه بیدردیم که بر دل غمگین - هنوز زخم سنانی که داشتم ز تو دارم
چه سود سرمهٔ آسودگی بدیده کشیدن - که چشم اشک فشانی که داشتم ز تو دارم
بدیدهٔ دگران جام کن به رغم من ای گل - که دیدهٔ نگرانی که داشتم ز تو دارم
به چشم و لطف نهان سوی محتشم نظری کن - که چشم و لطف نهانی که داشتم ز تو دارم
غزل شماره ۴۲۱
من منفعل که پیشت دو جهان گناه دارم - بچه روی عذر گویم که رخ سیاه دارم
من اگر گناهکارم تو به عفو کار خود کن - که زبان توبه گوی و لب عذر خواه دارم
منم آن که یک جهان را ز غمت به باد دادم - تو قبول اگر نداری دو جهان گواه دارم
نه چنان برخش آهم زده تازه حسنت - که عنان آن توانم نفسی نگاه دارم
به چنین کشنده هجری سگ بخت چاره سازم - که اگرچه دورم از در به دل تو راه دارم
ز درون شعله خیزم مشو از غرور ایمن - که درین نهفتهتر کش همه تیر آه دارم
به یکی نگاه جانم بستان که تا قیامت - دل خویش را تسلی به همان نگاه دارم
ملکالملکوک عشقم که به من نمانده الا - تن بیقبا که به روی سر بیکلاه دارم
ز بتان تو را گزیدم که شه بتان حسنی - من اگرچه خود گدایم دل پادشاه دارم
شه وادی جنونم به در آی ز شهر و بنگر - که ز وحشیان صحرا چه قدر سپاه دارم
تو به محتشم نداری نظری و من به این خوش - گه نگاه دور دوری به تو گاه گاه دارم