غزل شماره ۴۰۸
ز لطف و قهر او و در خندهای گریه آلودم - نمییابم که مقبولم نمیدانم که مردودم
ز جرمم در گذر یا بسملم کن به کی داری - در آب و آتش از امید بود و بیم نابودم
به یک تقصیر در مجلس به گرد خجلت آلودی - رخی را کزو فاعمری به خاک درگهت سودم
به گفتار غرض گو ناامیدم ساختی از خود - بلی مقصود من این بود دیگر نیست مقصودم
چه اندیشم دگر از گرمی بازار بدگویان - که نه فکر زیان ماند است نه اندیشه سودم
چو شمعم گر تو برداری سر از تن در حقیقت به - که چون مجمر نهد غیری به سر تاج زراندودم
به قول ناکسانم بیش ازین مانع مشو زین در - که در خیل سگانت پیش ازین منهم کسی بودم
اگر چون محتشم صدبارم اندازی در آتش هم - چنان سوزم که جز بوی وفایت ناید از دودم
غزل شماره ۴۰۹
باز سرگشتهٔ مژگان سیهی گردیدم - باز خود را هدف تیر ملامت دیدم
بازم افکند ز پا شکل همایون فالی - باز بر خاک رهی قرعهٔ صفت گردیدم
باز طفلی لب شوخم ز طرب خندان ساخت - باز بر پیر خرد ذوق تو میخندیدم
باز در وادی غیرت به هوای صنمی - قدمی پیش نهادم قدحی نوشیدم
باز از کشور افسرده دلی رفته برون - شورش انگیز بیابان بلا گردیدم
باز در ملک غم از یافتن منصب عشق - خلعت بی سر و پائی ز جنون پوشیدم
باز شد روی بتی قبلهٔ من کز دو جهان - روی چون محتشم شیفته گردانیدم
غزل شماره ۴۱۰
چون متاع دو جهان را به خرد سنجیدم - از همه حسن تو و عشق خود افزون دیدم
در قدح شد چو می عشق فلک حیران ماند - زان دلیری که من از رطل گران نوشیدم
پای در ملک محبت چو نهادم اول - از جنون راه سر کوی بلا پرسیدم
عقل در عشق تو انگشت ملامت بر من - آن قدر داشت که انگشت نما گردیدم
جراتم کرد چو در باغ تمتع گستاخ - اول از شاخ تمنا گل حرمان چیدم
نظر پاک چو در خلوت وصلم ره داد - هرچه آمد به نظر دیده از آن پوشیدم
محتشم نیست زیان در سخن مرشد عشق - من از آن سود نکردم که سخن نشنیدم