غزل شماره ۳۷۲
ز تب نالان شدی جانان عاشق - بلا گردان جانت جان عاشق
ز سوز نالهٔ عاشق گدازت - به گردون میرسد افغان عاشق
تب گرم تو عالم را سیه کرد - ز خود بر سینهٔ سوزان عاشق
دمی صد بار از درد تو میمرد - اجل میبرد اگر فرمان عاشق
به بالینت دمی نبود که گرید - نیالاید به خون دامان عاشق
کشی گر آهی از دل خیزد آتش - ز جان عاشقان جانان عاشق
به جان محتشم نه درد خود را - که باشد درد و محنت زان عاشق
غزل شماره ۳۷۳
بر در دل میزنند نوبت سلطان عشق - ما و جنون میدهیم وعده به میدان عشق
رایت شاه جنون جلوه نما شد ز دور - چاک به دامن رساند گرد بیابان عشق
آن که ز لعلت فکند شور به دریای حسن - کشتی ما را نخست داد به طوفان عشق
بر سر جرم منند عفو و جزا در تلاش - تا بچه فرمان دهد حاکم دیوان عشق
عشق ز فرمان حسن داد به دست توام - وه چه شدی گر بدی حسن به فرمان عشق
زلف تو را آن که کرد سلسلهٔ پیوند حسن - ساخت جنون مرا سلسلهٔ جنبان عشق
کرد چو حسنت برون سر به گریبان دهر - عابد و زاهد زدند دست به دامان عشق
گرد وی از بس حذر مور ندارد گذر - این دل ویران که هست ملک سلیمان عشق
ماه رخ آن صنم مه چه رایان حسن - داغ دل محتشم شمسه ایوان عشق
غزل شماره ۳۷۴
باز علم زد ز بیابان عشق - کرد جنیبت کش سلطان عشق
باز رسید از پی هم کوه کوه - موج قوی جنبش طوفان عشق
باز صلا زد به دو کون و کشید - فتنهٔ جهان تا به جهان خان عشق
باز به گوش مه و کیوان رسید - غلغله از ساحت ایوان عشق
باز دل آن فارس مطلق عنان - رخش جنون تاخت به میدان عشق
باز محل شد که به جان بشنوند - مور و ملخ حکم سلیمان عشق
از ز معزولی عقل و خرددور جنون آمد و دوران عشق
ی دل نوعتهد کنون ز اتحادجان من و جان تو و جان عشق
محتشم ازبهر بتان قتل توحکم مطاع است ز دیوان عشق