غزل شماره ۲۶۸
ز خانه ماه به ماه آفتاب من بدر آید - من آفتاب ندیدم که ماه ماه برآید
قدم کند از بیم پاس غیر توقف - به من گهی که ازان غمزه قاصد نظر آید
ز ناز داده کمانی به دست غمزه که از وی - گزندهتر بود آن تیر که آرمیدهتر آید
قلم چو تیر کند در پیام شخص اشارت - به جنبش مژه از دود دل به هم خبر آید
رسید و در من بی دست و پا فکند تزلزل - چو صید بسته که صیاد غافلش به سر آید
هزار حرف که از من کند سئوال چه حاصل - که من ز نطق برآیم چو او به حرف درآید
به اینطرف نگه تیز چند صید نزاری - به ناوکی جهد از جا که بر یکی دگر آید
دو چشم جادویت آهسته از کمان اشارت - زنند تیر که در سنگ خاره کارگر آید
فضای دیده پرخون محتشم ز خیالت - حدیقهایست که آبش ز چشمه جگر آید
غزل شماره ۲۶۹
قضا از آسمان هرگه در بیداد بگشاید - زمین بر من زبان بهر مبارک باد بگشاید
به خاک از رشحهٔ خون نقش شیرین آید ولیلی - رگ فرهاد و مجنون را اگر فصاد بگشاید
خط پرویز را از عشق خود در وادی شیرین - که هر جا مشکلی در ره بود فرهاد بگشاید
زبان عجز بگشاید که ای شاه جفا پیشه - کز استیلا کمین بر صید و خود صیاد بگشاید
قضا پیش از محل تیر بلائی گر کند پرکش - نگهدارد که روزی بر من ناشاد بگشاید
در حرمان که دارد صبر دخلی در گشاد آن - کلیدش هست چون بر گشته بیداد بگشاید
گره از تار زلفش محتشم نتوان گشود اما - اگر توفیق باشد کور مادرزاد بگشاید
غزل شماره ۲۷۰
غمزهاش دست چو بر غارت جان بگشاید - فتنهٔ صد ناوک پر کش ز کمان بگشاید
گر اشارت کند آن غمزه به فصاد نظر - در شب تار به مژگان رگ جان بگشاید
زان اشارت به عبارت چه رسد نوبت حرف - سحر بندد لب و اعجاز زبان بگشاید
با ته پیرهنش چون ببر آرم که فتد - رعشه بر دست تصرف چو میان بگشاید
سازدم چون تف صحرای جنون سایه طلب - مرغ غم بال کران تا به کران بگشاید
بهر خاشاک دل ما شده گرداب بلا - اژدهائی که پی طعمه دهان بگشاید
صبح محشر نفس صور چو افتد به شمار - دادخواهان تو را راه فغان بگشاید
تا شه وصل به دولت نزند تخت دوام - کی در مملکت امن و امان بگشاید -
باد سرگشته به راه غمت آن سست قدم - که چو پر کار بهم کام گران بگشاید
مدعی را ببر آن گونه به گردون که دلم - رشته از بال و پر مرغ کمان بگشاید
می بکش با کس و مگذار که آه من زار - پرده از چهرهٔ صد راز نهان بگشاید
کاه دیوار شدن محتشم اولیست که عشق - کوچهای هست که راه تو از آن بگشاید