غزل شماره ۵۷
هلالی بودی اول صد بلند اختر هوادارت - کنون ماه تمامی ناتمامی آن چنان یارت
به آب دیده پروردم نهالت را چه دانستم - که بر هربی بصر بارد ثرم نخل ثمر بارت
هنوزت بوی شیر از غنچهٔ سیراب میآید - که بود از شیرهٔ جانم غذای چشم خونخوارت
هنوزت دایه میزد شانه بر سنبل که من خود را - نمیدیدم به حال خویش و میدیدم گرفتارت
هنوزت نامرتب بود بر تن جامه خوبی - که جیبم پاره بود از دست خوی مردم آزارت
هنوزت طره در مرد افکنی چابک نبود ای بت - که من افتاده بودم در کمند جعد طرارت
هنوز از یوسف حسنت نبود آوازهای چندان - که با چندین هوس بودم من مفلس خریدارت
کنون کز پای تا سر در لباس عشوه و نازی - ز عاشق در پس صد پرده پنهان است رخسارت
برون آتا فشاند محتشم نقد دل و جان را - به یک نظاره بر لطف قد و انگیز رفتارت
غزل شماره ۵۸
این چه چوگان سر زلف و چه گوی ذقن است - این چه ترکانه قباپوشی و لطف بدن است
این چه ابروست که پیوسته اشارت فرماست - وین چه چشمست که با اهل نظر در سخنست
این چه خالست که قیمت شکن مشک ختاست - وین چه جعد است که صد تعبیهاش در شکنست
این چه رخشنده عذار است که از پرتو آن - آه انجم شررم شمع هزار انجمن است
این چه غمزه است که چشم تو ز بیباکی او - مست و خنجر کش و عاشق کش مردم فکنست
وای برجان اسیران تو گر دریابند - از نگه کردنت آن شیوه که مخصوص منست
محتشم تا بودت جان مشو از دوست جدا - کاین جدائی سبب تفرقهٔ جان و تن است
غزل شماره ۵۹
دوستم با تو به حدی که ز حد بیرونست - دشمنم نیز به نوعی که ز شرح افزون است
معنی دوستی از گفت و شنو مستغنی است - صورت دشمنی آن به که نگویم چونست
دامن عصمت گل چون دردا ز صحبت خار - اشک بلبل نتوان گفت چرا گلگونست
پای خسرو اگر از دست طمع در گل نیست - کوه کن تا کمر از گریه چرا در خونست
وادی رشک مقامیست که از بوالعجبی - لیلی آنجا به صد آشفتگی مجنون است
دارد از دست رقیبان دلی از بیم دو نیم - سگ لیلی که ز حی پیک ره هامون است
بوالهوس راست ز خوبان طمع بوس و کنار - ورنه عاشق به همین گفت و شنو ممنون است
ترسم آخر کندت عاشق و مفتون رقیب - فلک این نوع که بر رغم من محزون است
محتشم بشنو و در عذر جفاها مشنو - سخن او که یک افسانه و صد افسونست