غزل شماره ۵۵
آن که آیینهٔ صنع از روی نیکوی تو ساخت - همهٔ آیینهٔ رخان را خجل از روی تو ساخت
طاق ایوان خجالت گذرانید ز مه - آن که بالای دو رخ طاق دو ابروی تو ساخت
نخل بند چمن حسن تو بر قدرت خویش - آفرین کرد چو نخل قد دلجوی تو ساخت
بهر قتل دو جهان فتنه چو زه کرد کمان - کار خویش از مدد قوت بازوی تو ساخت
آسمان حسن گران سنگ تو چون میسنجید - مهر پر کوکبه را سنگ ترازوی تو ساخت
مرغ دل با همهٔ بیبال و پریها آخر - آشیانی عجب اندر شکن موی تو ساخت
فلک از درد سر آسود که در او عشق - سر پرشور مرا خاک سر کوی تو ساخت
فکر کار دگران کن که فلک کار مرا - به نخستین نگه از نرگس جادوی تو ساخت
دید فرمان تو در خاموشی لعل تو دل - رفت و پنهان ز تو با چشم سخنگوی تو ساخت
وه که هرگه قدمی رنجه به بزمم کردی - پیش دستی صبا بی خودم از بوی تو ساخت
محتشم مرتبهٔ عشق به اعجاز رساند - این که یک مرتبه جا در دل بدخوی تو ساخت
غزل شماره ۵۶
داغ بر دست خود آن شوخ چو در صحبت سوخت - غیر در تاب شد و جان من از غیرت سوخت
صورت شمع رخش بر در و دیوار کشید - کلک نقاش دل خلق به این صورت سوخت
خواستم پیش رخش چهره بشویم به سرشک - آب در دیدهام از گرمی آن طلعت سوخت
غیر را خواست کند گرم زد آتش در من - هر یکی را به طریق دگر از غیرت سوخت
ذوق کردم چو شب آمد به وثاق تو رقیب - که مرا دید به پهلوی تو و ز حسرت سوخت
شعلهٔ آتش سودای رقیبم امشب - گشت معلوم زداغی که به آن رحمت سوخت
محتشم یافت که فهمیدی و خاطر خوش یافت - غیر کم حوصله چون داغ پی غیبت سوخت
غزل شماره ۵۷
هلالی بودی اول صد بلند اختر هوادارت - کنون ماه تمامی ناتمامی آن چنان یارت
به آب دیده پروردم نهالت را چه دانستم - که بر هربی بصر بارد ثرم نخل ثمر بارت
هنوزت بوی شیر از غنچهٔ سیراب میآید - که بود از شیرهٔ جانم غذای چشم خونخوارت
هنوزت دایه میزد شانه بر سنبل که من خود را - نمیدیدم به حال خویش و میدیدم گرفتارت
هنوزت نامرتب بود بر تن جامه خوبی - که جیبم پاره بود از دست خوی مردم آزارت
هنوزت طره در مرد افکنی چابک نبود ای بت - که من افتاده بودم در کمند جعد طرارت
هنوز از یوسف حسنت نبود آوازهای چندان - که با چندین هوس بودم من مفلس خریدارت
کنون کز پای تا سر در لباس عشوه و نازی - ز عاشق در پس صد پرده پنهان است رخسارت
برون آتا فشاند محتشم نقد دل و جان را - به یک نظاره بر لطف قد و انگیز رفتارت