سوره انبیا آیه 101
(101) إِنَّ الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُم مِّنَّا الْحُسْنَی أُوْلَئِکَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ
همانا کسانی که قبلاً از جانب ما به آنان (در برابر کارشان، وعده) نیکو داده شده است، آنان از آن (دوزخ) دور نگاهداشته خواهند شد.
نکته ها:
در روایات آمده است که عدّه ای از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله پرسیدند: اگر قرآن جایگاه عابد و معبودِ غیر خدا را آتش دوزخ قرار داده است،**انبیا، 98. ***پس حال عیسی علیه السلام و مریم علیها السلام که ناخواسته معبود دیگران واقع شده اند چگونه است؟ حضرت صلی الله علیه و آله در پاسخ آنان، همین آیه ی شریفه را تلاوت فرمودند.
پیام ها:
1- خداوند، به وعده هایی که به اهل ایمان و تقوی داده است وفا می کند. (سبقت لهم مناالحُسنی اولئک عنها مبعدون)
2- کسی که به بهشت وارد شود، دیگر وارد جهنّم نمی شود. (اولئک عنها مبعدون)
سوره انبیا آیه 102
(102) لَا یَسْمَعُونَ حَسِیسَهَا وَهُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنفُسُهُمْ خَلِدُونَ
آنان صدای (زبانه کشیدن) آن را نمی شنوند و آنان در آنچه (از نعمتها و کامیابی ها) که دلشان بخواهد جاودانه اند.
نکته ها:
انسان در دنیا، هر چند هم در رفاه و کامیابی باشد، ولی خواسته یا ناخواسته ممکن است خبرهای ناگوار و حوادث تلخ به گوشش برسد و از لذّت و عیش او بکاهد، امّا در قیامت، اهل بهشت به دور از هر خبر بد و سر و صدای ناهنجار و ناله و فریاد گرفتاران، با عیش کامل به کامروایی مشغولند.
امیرالمؤمنین علیّ علیه السلام در خطبه 183 نهج البلاغه می فرماید: خداوند، آن چنان اهل بهشت را گرامی داشته که حتّی گوشهایشان صدای آتش دوزخ و ناله و فریاد اهل آن را نمی شنود.**تفسیر نمونه.***
قرآن در بیان گستردگی کمّی و کیفی نعمت های بهشتی، آیات متنوّعی دارد. در آیه ای می فرماید: (ما تشتهیة الانفس و تلذّ الاعین)**زخرف، 71.*** هر چه که میل انسان بکشد و هر چه که چشم از آن لذّت ببرد. در این آیه می فرماید: (و هم فی ما اشتهت انفسهم خالدون) آنان در هر چه که دلشان بخواهد برای همیشه متنعّم اند، و در جای دیگر با این چنین عبارتی توصیف می فرماید که: (فلا تعلم نفس ما اخفی لهم)**سجده، 17.*** احدی نمی داند که چه لذائذ وکامیابی هایی برای اهل بهشت، ذخیره ومخفی شده است.
در حدیثی از رسول خدا صلی الله علیه و آله آمده است که: کیفیّت نعمت های بهشتی را نه گوشی شنیده و نه چشمی دیده است.**الفقیه، ج 1، ص 295.***
پیام ها:
1- در قیامت، اهل بهشت، فارغ از رنج و ناله گرفتاران به کامروایی مشغولند. (لایسمعون حسیسها)
2- اشباع واقعی غرایز، تنها در بهشت ممکن است. (فیما اشتهت)
3- در بهشت، نه محدودیّت در نعمت هاست (فیما اشتهت) و نه محدودیّت در زمان بهره مندی. (خالدون)
سوره انبیا آیه 103
(103) لَا یَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَکْبَرُ وَتَتَلَقَّهُمُ الْمَلَئِکَةُ هَذَا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنتُمْ تُوعَدُونَ
بزرگ ترین وحشت (آن روز) آنان را غمگین (و مضطرب) نمی سازد و فرشتگان به ملاقات (و استقبال) آنان می روند (و می گویند:) این روزی است، که به شما وعده داده شده بود.
نکته ها:
بر اساس روایات، مخاطب آیه کسانی هستند که علاوه بر داشتن عقاید صحیح، در خط رهبرانی حرکت می کنند که از طرف خدا و رسول او صلی الله علیه و آله تعیین شده اند.**تفسیر المیزان.***
پیام ها:
1- دفع شرّ، مهم تر از جلب منفعت است. لذا اوّل سخن از دوری از غم هاست بعد دریافت بشارت ها. (لایحزنهم الفزع الاکبر و تتلقاهم الملائکه)
2- ناگواری های دنیا هر چند هم که بزرگ باشند، نسبت به مصائب اخروی ناچیزند. (الفزع الاکبر)
3- در قیامت، فرشتگان با انسان ها سخن می گویند. (تتلقاهم الملائکه)
4- استقبال و دیدار از مؤمنین، کاری فرشته گونه است. (تتلقاهم الملائکه)
5 - اگر امروز دنیا به کام طاغوتیان است غمگین مباشیم که روزگار مؤمنان نیز فرا خواهد رسید. (هذا یومکم)
6- وعده های الهی حتمی است. (کنتم توعدون)