سوره انبیا آیه 78
(78) وَدَاوُدَ وَسُلَیْمَنَ إِذْ یَحْکُمَانِ فِی الْحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِیهِ غَنَمُ الْقَوْمِ وَ کُنَّا لِحُکْمِهِمْ شَهِدِینَ
و داود و سلیمان (را یاد کن) آن هنگام که درباره ی کشتزاری که گوسفندان قوم، شبانگاه در آن چریده (و آن را تباه ساخته بودند) داوری می کردند و ما شاهد داوری آنان بودیم.
سوره انبیا آیه 79
(79) فَفَهَّمْنَهَا سُلَیْمَنَ وَکُلًّا ءَاتَیْنَا حُکْماً وَعِلْماً وَسَخَّرْنَا مَعَ دَاوُدَ الْجِبَالَ یُسَبِّحْنَ وَالطَّیْرَ وَکُنَّا فَعِلِینَ
پس ما آن (حکم حقّ) را به سلیمان تفهیم کردیم و ما به هر یک از آنها، فرزانگی و دانش دادیم، و کوهها را رام داود ساختیم (بطوری که آنها) و پرندگان (با او) تسبیح می گفتند، و ما انجام دهنده ی این کارها بودیم.
نکته ها:
آنچه از روایات و تفاسیر، پیرامون ماجرای مطرح در این آیه بدست می آید این است که: گوسفندانی شبانه وارد تاکستان شخصی می شوند و آن را ضایع و خراب می کنند، صاحب درختان انگور، شکایت به نزد داود علیه السلام می برد، و حضرت برای جبران خسارت، حکم به تحویل تمام آن گوسفندان به صاحب باغ می کند، امّا فرزند ایشان، سلیمان، راه حلّ دیگری به پدر پیشنهاد می دهد و آن اینکه گوسفندان در اختیار شاکی قرار گیرد تا او از منافع آنها استفاده کند و باغ به صاحب گوسفندان تحویل گردد تا او به ترمیم آن بپردازد و بعد از جبران خسارت، هر یک مال اصلی خود را باز پس گیرند.**الفقیه، ج 3، ص 57.***
بدیهی است که هر دو پیامبر بدنبال راهی برای جبران خسارت بودند، لیکن پدر (داود علیه السلام ) آن را در تحویل گوسفندان می دانست ولی فرزند (سلیمان علیه السلام ) می خواست به وسیله منافع گوسفندان آن را تدارک کند.
خداوند می فرماید: اگر چه ما به هر دو، علم و حکمت عطا کردیم، ولی در این مورد داوری سلیمان بهتر بود.
در حدیثی آمده است که هرگاه داود علیه السلام به خواندن کتاب آسمانی «زبور» مشغول می شد، کوه و سنگ و پرنده ای نبود مگر اینکه با شنیدن صدای داود علیه السلام با او همنوا می گردید.**تفاسیر صافی و نورالثقلین.***
پیام ها:
1- باید احترام پدر، حتّی در ترتیب ذکر نام او با فرزند رعایت شود. (داود و سلیمان)
2- قضاوت، یکی از شئون انبیا است. (اذ یحکمان)
3- انبیا مراجع اصلی و واقعی حل اختلافات مردم هستند. (اذ یحکمان)
4- جبران ضرر و زیان، اختصاص به موارد عمد ندارد. (نفشت فیه غنم القوم)
5 - قاضی باید خدا را بر کار خود شاهد و ناظر بداند. (کنّا لحکمهم شاهدین)
6- فهم و درک درست بدون عنایت الهی میسور نیست. (فهّمناها)
7- گاهی خداوند به فرزند خیری عطا می کند که به پدر نمی دهد. (فهّمناهاسلیمان)
8 - تسبیح کوه ها، بازتاب صدای تسبیح کننده نیست، بلکه خود یک تسبیح واقعی و حقیقی است. (مع داود یسبّحن)
9- همه موجودات از جمله کوه ها و پرندگان بهره ای از شعور دارند و به تسبیح خداوند مشغولند. (یسبّحن)
سوره انبیا آیه 80
(80) وَعَلَّمْنَهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَّکُمْ لِتُحْصِنَکُم مِّن بَأْسِکُمْ فَهَلْ أَنتُمْ شَکِرُونَ
و به او (داود) فن زره سازی برای شما را آموختیم تا شمارا از (خطرات) جنگتان حفظ کند، پس آیا شما شکرگزار هستید؟!