سوره انبیا آیه 49
(49) الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُم بِالْغَیْبِ وَهُم مِّنَ السَّاعَةِ مُشْفِقُونَ
(همان) کسانی که از پروردگارشان در نهان می ترسند و همانانی که از قیامت در هراسند.
نکته ها:
همان گونه که اهداف کلّی انبیا یکی است، صفات کتب آسمانی آنان نیز یکسان است. صفاتی که در این آیه برای کتاب تورات ذکر شده، در آیات دیگر، برای قرآن هم آمده است:
الف: فرقان، (تبارک الذی نزل الفرقان علی عبده)**فرقان، 1.*** («فرقان» به خبری گفته می شود که به واسطه ی آن، حقّ از باطل شناخته می شود.)
ب: ضیاء (نور)، (و انزل الیکم نوراً مبینا)**نساء، 174.***
ج: ذکر، (انّا نحن نزلنا الذکر)**حجر، 9.***
پیام ها:
1- لازم نیست که هر پیامبری برای خود کتابی جداگانه داشته باشد، چنانکه موسی و هارون، هر دو پیامبر، ولی یک کتاب داشتند و آن تورات بود. (آتینا موسی و هارون ...)
2- برای توفیق در یک حرکت، انسان به چند چیز نیاز دارد:
الف: شناخت راه از بیراهه. (الفرقان)
ب: نوری که در پرتو آن ببیند و به پیش برود. (ضیاءً)
ج: توجّه و عنایت به هدف، تا از مسیر اصلی، منحرف نگردد.**تفسیر نمونه.*** (ذکراً)
3- برای بهره مندی از هدایت انبیا باید به روحیه تقوی مجهّز شد. (ذکراً للمتقین)
4- نشانه ی تقوی، خداترسی ونگرانی از قیامت است. (للمتّقین الذین یخشون ربّهم... من الساعة مشفقون)
سوره انبیا آیه 50
(50) وَهَذَا ذِکْرٌ مُّبَارَکٌ أَنزَلْنَهُ أَفَأَنتُمْ لَهُ مُنکِرُونَ
و این (قرآن)، مبارک ذکری است که ما آن را (برای شما) نازل کردیم، آیا شما آن را انکار می کنید؟!
نکته ها:
در مبارک بودن قرآن همین بس که توانسته است در مدّت کوتاهی، انسان های بسیاری را از شرک به توحید، از تفرقه به وحدت، از جهل به علم، از توحش به تمدن، از اسارت به امارت، از آلودگی به نظافت، از فقر به غنا، از رکود به حرکت، از خرافات به حقایق، از ذلت به عزّت، از پیروی طاغوت به اطاعت معصوم، از غفلت به هوشیاری، از تزلزل به ثبات، از کفر به ایمان و در یک کلمه، از ظلمات به نور برساند.
در آیه قبل برای تورات تنها کلمه «ذکر» بکار رفت، ولی در این آیه قرآن را «ذکرٌ مبارکٌ» می داند، البتّه صفت فرقان ونور در آیات دیگر برای قرآن نیز آمده است.
پیام ها:
1- قرآن، کتابی است که تذکّراتش می تواند میلیونها دل را در عصرها و نسل های مختلف، به خود جذب کند. (ذکر مبارک)
2- برکت قرآن، قابل انکار نیست. (أفانتم له منکرون)
سوره انبیا آیه 51
(51) وَلَقَدْ ءَاتَیْنَآ إِبْرَهِیمَ رُشْدَهُ مِن قَبْلُ وَکُنَّا بِهِ عَلِمِینَ
و همانا ما پیش از این، ابراهیم را به رشد و کمال خود رساندیم، و (البتّه) ما به (شایستگی های) او آگاه بودیم.