سوره انبیا آیه 40
(40) بَلْ تَأْتِیِهم بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلَا یَسْتَطِیعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمْ یُنظَرُونَ
بلکه (این آتش) ناگهان به سراغشان خواهد آمد و آنانرا بهت زده خواهد کرد. پس (دیگر) نه قدرت دفع آن را دارند و نه به آنان مهلتی داده خواهد شد.
پیام ها:
1- فکر که مختل شد، توانایی نیز مختل می شود. (بهت زدگی فکری، قدرت را می گیرد.) (فتبهتهم فلا یستطیعون)
2- مهلت دادن به کفّار، سنّت الهی در دنیاست، نه آخرت. (ولاهم ینظرون)
سوره انبیا آیه 41
(41) وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِّن قَبْلِکَ فَحَاقَ بِالَّذِینَ سَخِرُواْ مِنْهُم مَّا کَانُواْ بِهِ یَسْتَهْزِءُونَ
و (نگران مباش که تو را ستهزا می کنند) همانا پیامبران پیش از تو نیز مورد استهزا قرار گرفتند. امّا آنچه (از وعده های الهی) که مسخره می کردند، (سرانجام) دامان (خود) مسخره کنندگان را گرفت!
پیام ها:
1- بشر در طول تاریخ از انبیا بهره مند بوده است. (برسل من قبلک)
2- شیوه ی کفّار در طول تاریخ تمسخر و استهزا بوده است. (سخروا منهم)
3- آگاهی از رنجهای دیگران، رنجهای انسان را تسکین می بخشد. (استهزی ء برسل من قبلک)
4- کارهای حکیمانه نباید به خاطر تمسخر گروهی تعطیل شود. (با اینکه پیامبران مسخره می شدند، ولی آمدن انبیا تعطیل نشد) (استهزی ء برسل من قبلک)
5 - استهزا، سبب گرفتاری است. (سخروا ... فحاق ...)
6- کیفر، با گناه سنخیّت دارد. (فحاق بالذین سخروا... ما کانوا یستهزءؤن)
سوره انبیا آیه 42
(42) قُلْ مَن یَکْلَؤُکُم بِالَّیْلِ وَالنَّهَارِ مِنَ الرَّحْمَنِ بَلْ هُمْ عَن ذِکْرِ رَبِّهِم مُّعْرِضُونَ
بگو کیست که شمارا در شب و روز از (عذاب) خدای رحمان نگاه می دارد؟! امّا (باز) آنان از یاد پروردگارشان روی می گردانند.
پیام ها:
1- قدرت ها نمی توانند انسان را از خطرات حفظ کنند. (قل مَن یکلؤکم...)
2- انسان دائماً نیاز به حفاظت و حمایت الهی دارد. (مَن یکلؤکم...)
3- از شیوه های موفّق تبلیغ، مخاطب قراردادن وجدان هاست. (قل مَن یکلؤکم...)
4- حفاظت خداوند، دائمی و نسبت به همه حتّی کفّار است. (مَن یکلؤکم)
5 - کردار ما به نحوی است که حتّی سرچشمه ی رحمت را به غضب می آورد. (من الرحمن) (حفاظت او بر اساس مهر و رحمت است) (یکلؤکم... من الرحمن)
6- حفاظت، از شئون ربوبیّت خداوند است. (یکلؤکم - ربهم) (از حفاظت آسمان ها تا رام بودن حیوانات، تا دفاع در برابر میکروب هایی که وارد بدن می شود، صدها نوع حفاظت در هر لحظه برابر انسان وجود دارد).
7- اگر انسان ها از یاد خداوند اعراض کنند، او نیز از آنها اعراض خواهد کرد. ابتدا خداوند، کافران را مخاطب قرار داد (یکلؤکم) ولی بعد گویا از آنان اعراض نموده و آنها را بطور غایب مطرح فرموده است. (بل هم)
8 - انسان لازم است از مربّی واقعی خویش یاد کند، در غیر این صورت سزاوار توبیخ است. (بل هم عن ذکر ربهم معرضون)