سوره انبیا آیه 39
(39) لَوْ یَعْلَمُ الَّذِینَ کَفَرُواْ حِینَ لَا یَکُفُّونَ عَن وُجُوهِهِم النَّارَ وَلَا عَن ظُهُورِهِمْ وَلَا هُمْ یُنصَرُونَ
اگر کفّار می دانستند زمانی که (آنروز فرا رسد، دیگر) نمی توانند شعله های آتش را از صورت ها و از پشت هایشان دور کنند و (هیچ چیز و هیچ) کسی آنان را یاری نمی کند، (این قدر درباره ی قیامت شتاب نمی کردند).
نکته ها:
در این آیه به نمونه ای از عجله ی انسان اشاره شده وآن اینکه کفّار مرتّباً از پیامبر صلی الله علیه و آله سؤال می کردند: قیامت موعود و زمانی که به خاطر کفرمان عذاب می شویم، چه زمانی است؟ و بدین وسیله مایه ی ناراحتی حضرت می شدند. خداوند به پیامبر صلی الله علیه و آله تسلی خاطر می دهد که اگر آنها از روزی که نه تنها از پیش روی و از پشت سر، بلکه از همه سوی آتش بر آنان احاطه پیدا خواهد کرد و هیچ راه فراری هم نخواهند داشت، آگاه بودند وشتابی در رسیدن آن نداشتند.
پیام ها:
1- عجله انسان، به خاطر جهل است. (لویعلم...) (اگر می دانستند عجله نمی کردند)
2- علم به خطرات قیامت، مانع حقّ ستیزی است. (لو یعلم ...)
3- کفر مانع شفاعت است. (ولاهم ینصرون)
4- معبودهای دیگر فاقد هر گونه کارآیی هستند. (ولاهم ینصرون)
5 - کفّار در قیامت، نه خود توان دور کردن آتش را دارند و نه از جانب بت ها و طاغوت ها به آنان کمکی خواهد شد. (ولاهم ینصرون)
سوره انبیا آیه 40
(40) بَلْ تَأْتِیِهم بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلَا یَسْتَطِیعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمْ یُنظَرُونَ
بلکه (این آتش) ناگهان به سراغشان خواهد آمد و آنانرا بهت زده خواهد کرد. پس (دیگر) نه قدرت دفع آن را دارند و نه به آنان مهلتی داده خواهد شد.
پیام ها:
1- فکر که مختل شد، توانایی نیز مختل می شود. (بهت زدگی فکری، قدرت را می گیرد.) (فتبهتهم فلا یستطیعون)
2- مهلت دادن به کفّار، سنّت الهی در دنیاست، نه آخرت. (ولاهم ینظرون)
سوره انبیا آیه 41
(41) وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِّن قَبْلِکَ فَحَاقَ بِالَّذِینَ سَخِرُواْ مِنْهُم مَّا کَانُواْ بِهِ یَسْتَهْزِءُونَ
و (نگران مباش که تو را ستهزا می کنند) همانا پیامبران پیش از تو نیز مورد استهزا قرار گرفتند. امّا آنچه (از وعده های الهی) که مسخره می کردند، (سرانجام) دامان (خود) مسخره کنندگان را گرفت!
پیام ها:
1- بشر در طول تاریخ از انبیا بهره مند بوده است. (برسل من قبلک)
2- شیوه ی کفّار در طول تاریخ تمسخر و استهزا بوده است. (سخروا منهم)
3- آگاهی از رنجهای دیگران، رنجهای انسان را تسکین می بخشد. (استهزی ء برسل من قبلک)
4- کارهای حکیمانه نباید به خاطر تمسخر گروهی تعطیل شود. (با اینکه پیامبران مسخره می شدند، ولی آمدن انبیا تعطیل نشد) (استهزی ء برسل من قبلک)
5 - استهزا، سبب گرفتاری است. (سخروا ... فحاق ...)
6- کیفر، با گناه سنخیّت دارد. (فحاق بالذین سخروا... ما کانوا یستهزءؤن)