سوره انبیا آیه 29
(29) وَمَن یَقُلْ مِنْهُمْ إِنِّی إِلَهٌ مِّن دُونِهِ فَذَلِکَ نَجْزِیهِ جَهَنَّمَ کَذَلِکَ نَجْزِی الظَّلِمِینَ
و هر که از آنها (فرشتگان) بگوید: من بجای خداوند، معبود هستم، پس جزای او را جهنّم قرار می دهیم (و) ما اینگونه ستمکاران را کیفر خواهیم داد.
نکته ها:
شاید این آیه، از این باب باشد که: به در بگو تا دیوار بشنود، یعنی مردم بدانید هر کس حتّی اگر فرشتگان مکّرم (که این تصور در مورد آنها محال است) دیگران را به شرک دعوت کنند باید منتظر کیفر دوزخ باشند.
پیام ها:
1- ادّعای شرک از هیچ موجودی قابل قبول و بخشش نیست. (و من یقل منهم)
2- هر کس در برابر خداوند، قد علم و خود را به عنوان شریک مطرح کند، چه طرفداری بیابد و چه نیابد، کیفر او جهنّم است. (انیّ اله - نجزیه جهنّم)
3- کیفرهای الهی بر طبق یک سنت و قانون جاوید است. (کذلک)
4- مشرک، ظالم است و کیفر ظلم جز دوزخ نیست. (نجزی الظالمین)
سوره انبیا آیه 30
(30) أَوَلَمْ یَرَ الَّذِینَ کَفَرُواْ أَنَّ السَّمَوَتِ وَالْأَرْضَ کَانَتَا رَتْقاً فَفَتَقْنَهُمَا وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَآءِ کُلَّ شَیْ ءٍ حَیٍّ أَفَلَا یُؤْمِنُونَ
آیا کافران نمی بینند که آسمان ها و زمین بهم بسته بودند، پس ما، آن دو را از یکدیگر باز کردیم و هر چیز زنده را از آب پدید آوردیم. آیا (با این همه) باز ایمان نمی آورند؟
نکته ها:
در اینکه مراد از بسته بودن و سپس باز شدن آسمان ها و زمین چیست، اقوالی ذکر شده است:
الف: زمین و آسمان در آغاز خلقت، یک چیز بودند و آن، توده ی عظیمی از گازها بود، سپس بر اثر انفجارات درونی و حرکت ها، تدریجاً از هم جدا شدند.
ب: مواد اصلی آسمان و زمین در ابتدا یکی بود ولی با گذشت زمان، شکل جدیدی پیدا کردند.
ج: مراد از بسته بودن آسمان، نباریدن ومنظور از بسته بودن زمین، گیاه نداشتن است، خداوند آنها را گشود، از آسمان باران نازل کرد واز زمین گیاهان را رویاند.**تفسیر نمونه.***
سرچشمه ی پیدایش انسان و حیوانات، آب است. 70% بدن انسان ها و حیوانات از آب است. حیات گیاهان، وابسته به آب است.
پیام ها:
1- مشاهده ی طبیعت با هدف، کلید کسب ایمان است. (اولم یر ... افلا یؤمنون)
2- جهان طبیعت دوران های مختلفی داشته است. (کانتا رتقا ففتقناهما)
3- در جمود و بسته بودن، خیری نیست، باز شدن سرچشمه ی حیات است. (رتقا ففتقناهما)
4- سرچشمه ی همه موجودات زنده، از آب است. (و جعلنا من الماء کل شی ء حی)
سوره انبیا آیه 31
(31) وَجَعَلْنَا فِی الْأَرْضِ رَوَسِیَ أَن تَمِیدَ بِهِمْ وَجَعَلْنَا فِیهَا فِجَاجاً سُبُلاً لَّعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ
و در زمین، کوه های ثابت و استوار قرار دادیم تا (مبادا زمین) آنها (مردم) را بلرزاند و در لابلای کوه ها، (دره ها و) راههای فراخ پدید آوردیم، شاید که آنها راه یابند.
نکته ها:
کلمه ی «رواسی» جمع «راسیه» به معنای ثابت است و مقصود از آن در این آیه، کوه های پابرجا است. کلمه ی «تَمید» از «مید» به معنای اضطراب چیزهای بزرگ است. کلمه «فجاج» نیز به راههای پهن میان دو کوه گفته می شود، همانگونه که راههای باریک و تنگ بین کوه ها «شعب» نام دارد.**قاموس.***
برای کوه ها، فوائد بسیاری ذکر شده است، از جمله: نگهداری برف و ذخیره ی آب برای تابستان ها، جلوگیری از تندبادهای ناشی از جابجایی هوا، فراهم آوردن محیط مناسب برای پرورش گیاهان و جانوران، بهره دهی انواع سنگ ها برای بنای ساختمان، و ...
چگونه می توان باور کرد که خداوند حکیم برای جلوگیری از تزلزل زمین، کوه ها را قرار داده است، امّا برای پیشگیری از لغزش انسان ها در برابر حوادث، اولیا و پیشوایان صبور و قوی قرار نداده باشد؟!
پیام ها:
1- آفرینش کوه ها تصادفی نیست، بلکه بر اساس تدبیر الهی است. (جعلنا)
2- کوه ها مایه ی آرامش زمین اند. زمین بدون وجود کوه، به خاطر گازهای درونی و موادّ مذابّ، در معرض لرزشهای شدید قرار دارد. (رواسی ان تمیدبهم)
3- در لابلای موانع بزرگ نیز راههای نجات وجود دارد. (جعلنا فیها فجاجا)
4- راههای میان کوه ها، هم وسیله دستیابی به مناطق دیگر و هم عامل هدایت به حکمت الهی است. (لعلّهم یهتدون)