سوره طه آیه 52
(52) قَالَ عِلْمُهَا عِندَ رَبِّی فِی کِتَبٍ لَّا یَضِلُّ رَبِّی وَلَا یَنسَی
(موسی) گفت: علم آن (احوال) در کتابی نزد پروردگار من است (و) پروردگار من نه (خطا و چیزی را) گم می کند و نه فراموش می نماید.
نکته ها:
وقتی فرعون از حال اقوام قبلی و مردگان پرسید، حضرت موسی علیه السلام با اینکه می توانست به تفصیل جواب دهد، امّا چون می دانست مردم نسبت به نیاکان خویش غیرت و حساسیّت دارند، لذا در جواب آنان کلّی گویی کرده و به اجمال، علم آن را به خداوند احاله داد تا هم به (قولاً لیّناً) عمل کرده باشد و هم وسیله ای برای بهانه و اشکال به دست آنان نداده باشد.
پیام ها:
1- انبیا هر چه را نمی دانستند، یا گفتن آن را به صلاح نمی دانستند، علم آن را به خداوند نسبت می دادند. (علمها عند ربّی)
2- مربّی باید با سیاست، بعضی پاسخ ها را کلّی و یا با سکوت جواب دهد تا بحث منحرف نشده و دستاویز دشمن نگردد. (علمها عند ربّی)
3- در تشکیلات الهی، همه چیز حساب وکتاب دارد. (فی کتاب)
4- کتاب الهی بسیار با عظمت وبزرگ است. «کتابٍ» نکره آمده است.
5 - در علم خداوند خطا راه ندارد. (لایضّل ربّی و لاینسی) (سهو و خطا در مورد کسانی است که واقعیت را نمی دانند، امّا در مورد خداوندی که ظاهر و باطن هر چیز را همان گونه که هست می داند، هرگز احتمال خطا وجود ندارد.)
6- علم انسان دو آفت دارد؛ یا از ابتدا اشتباه می فهمد و حقیقت را گم می کند و یا بعد از فهمیدن فراموش می کند، امّا علم خداوند از این آفات مبرّاست. (لایضّل ربّی و لا ینسی)
7- کسی حقّ ربوبیت دارد که انحراف و فراموشی در او راه نداشته باشد. (لا یضّل ربّی و لا ینسی)
سوره طه آیه 53
(53) الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ مَهْداً وَسَلَکَ لَکُمْ فِیهَا سُبُلاً وَأَنزَلَ مِنَ السَّمَآءِ مَآءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ أَزْوَجاً مِّن نَّبَاتٍ شَتَّی
خدایی که زمین را برای شما بستر آسایش قرار داد وراههایی را در آن برای شما ایجاد کرد و از آسمان آبی فرستاد، پس به واسطه ی آن، انواع زوج های گوناگون گیاهان را (از خاک) بیرون آوردیم.
نکته ها:
عبارت «سلک لکم» را می توان دو گونه معنا کرد؛ الف: راهها وجاده هایی که خداوند برای عبور انسان در زمین قرار داده است. ب: راههای کسب درآمد.**تفسیر راهنما.***
حضرت موسی علیه السلام در معرفی خداوند به فرعون فرمود: پروردگار ما کسی است که همه چیز را آفرید و هدایت کرد، و در این آیات به نمونه هایی از هدایت الهی در طبیعت اشاره می فرماید؛ زمینی که مهد آسایش انسان هاست، راههای زمینی که وسیله ارتباط واتصال مناطق به یکدیگرند، باران و گیاهان گوناگون که قانون زوجیّت را به همراه دارند.
زمانی نعمت های خداوند متعال را بهتر می شناسیم که خلاف آن را فرض نماییم، مثلاً اگر این زمین، آرام نبود وحرکتش کُند یا تند بود، باران نمی بارید یا زمین آن را جذب نمی کرد، روئیدنی ها وچشمه ها در آن نبود، و یا ... آیا باز هم «مَهد» به شمار می رفت؟!
پیام ها:
1- زمین، آسایشگاه انسان است، همه نیازهای او را تأمین می کند، مرده و زنده ی او را حمل کرده و به امر الهی مسخّر اوست. (مهداً)
2- همان گونه که طفل، در مهد و گهواره برای زندگیِ خارج از آن رشد می یابد، انسان نیز باید در مهد زمین برای زندگی بیرون از زمین یعنی جهان آخرت رشد کند.**تفسیر المیزان.*** (مهداً)
3- آفرینش وشرایط زمین هدفدار و برای انسان است. (جعل لکم... سلک لکم)
4- نظام آفرینش بر اساس اصل علیت و سبب و مسبب است. (فاخرجنا به)
5 - توجّه به قانون زوجیت در گیاهان، از معجزات علمی قرآن است.**تفسیر المیزان.*** (ازواجا من نبات)
سوره طه آیه 54
(54) کُلُواْ وَارْعَوْاْ أَنْعَمَکُمْ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَأَیَتٍ لِّأُوْلِی النُّهَی
(تا هم خودتان از آن) بخورید و (هم) چهار پایانتان را (در آن) بچرانید. البتّه در این (امور) نشانه هایی برای خردمندان است.