سوره مریم آیه 9
(9) قَالَ کَذَلِکَ قَالَ رَبُّکَ هُوَ عَلَیَّ هَیِّنٌ وَقَدْ خَلَقْتُکَ مِن قَبْلُ وَلَمْ تَکُ شَیْئاً
(زکریّا) چنین گفت: امّا پروردگارت فرمود: این کار بر من آسان است، (زیرا) پیش از این من تو را آفریدم در حالی که چیزی نبودی.
سوره مریم آیه 10
(10) قَالَ رَبِّ اجْعَل لِّی ءَایَةً قَالَ ءَایَتُکَ أَلَّا تُکَلِّمَ النَّاسَ ثَلَثَ لَیَالٍ سَوِیّاً
(زکریّا) گفت: پروردگارا! برای من نشانه ای قرار ده. (خداوند) فرمود: نشانه ی تو این است که سه شبانه روز قدرت سخن گفتن با مردم را نخواهی داشت، (با اینکه سالم هستی.)
نکته ها:
خداوند بر هر چیزی قادر و هر کاری برای او آسان است. چنانکه در این آیه می فرماید: (هو علیّ هیّن) این کار بر من آسان است. در آیه ی 22 حدید و 7 تغابن نیز می خوانیم: (ذلک علی اللّه یسیر) در آیه ی 20 و 106 بقره نیز آمده است: (انّ اللّه علی کلّ شیی ء قدیر) در آیه ی 45 کهف نیز می فرماید: (و کان اللّه علی کلّ شیی ء مقتدرا) خداوند بر همه چیز تواناست.
گاهی مراد از شب در عرف عرب، شبانه روز است.**تفسیر المیزان. ***لذا در آیه ی 41 آل عمران می خوانیم: (ثلاثة ایّام) و در اینجا می فرماید: «ثلاث لیال» و این به خاطر آن است که گاهی شب و روز به جای یکدیگر ذکر می شوند.
در تفاسیر مجمع البیان و طبری والمیزان، درباره ی حضرت زکریّا آمده است: هنگام تلاوت آیات الهی و ذکر خدا، زبانش باز می شد، ولی هنگام گفتگو با مردم زبانش بند می آمد.
حضرت زکریّا برای تمیز بین حقّ و باطل، بین وحی الهی و توهّمات شیطانی، از خداوند طلبِ نشانه کرد.**تفسیر المیزان.***
پیام ها:
1- قوانین طبیعی وعلل مادّی، هرگز قدرت خدا را محدود نمی کند. (هو علیّ هیّن)
2- تفکّر در خلقت و پدیده ها، هر شک و تردیدی در قدرت خدا را برطرف می کند. (خلقتک... و لم تک شیئا)
3- انبیا در فکر رسیدن به مراحل بالاتری از یقین بودند. ابراهیم از خدا نشانه می خواهد که (لیطمئنّ قلبی)**بقره، 260.*** زکریّا نیز از خداوند نشانه ای خاص درخواست می کند. (اجعل لی آیة)
4- تمام حرکات ما با اراده ی الهی است، اگر او نخواهد با سلامتی کامل هم قدرت سخن نداریم. (لا تکلّم الناس)
سوره مریم آیه 11
(11) فَخَرَجَ عَلَی قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرَابِ فَأَوْحَی إِلَیْهِمْ أَن سَبِّحُواْ بُکْرَةً وَ عَشِیّاً
پس (زکریّا) از محراب عبادت به سوی مردم خارج شد، آنگاه به آنان اشاره کرد که در صبح و شام خدا را تسبیح گویید.
نکته ها:
«بُکرة» به زمان میان طلوع فجر تا طلوع خورشید گفته می شود و «عَشیّاً» یا به فاصله ظهر تا غروب و یا به آخر روز گفته می شود.
«محراب» را محراب گویند، چون محل جنگ با شیطان و وسوسه هایی است که مانع تمرکز فکر انسان می شود. شاید محراب های بنی اسرائیل همان مسجدهایی بوده است که مردم آنجا را برای عبادت انتخاب کرده و در آن عبادت می کردند.
به گفته طبرسی و فخررازی، مراد از تسبیح در این آیه، نماز است، زیرا نماز مشتمل بر تسبیح است.
پیام ها:
1- در تبلیغ، هموطن بودن مبلّغ اولویّت دارد. (فخرج علی قومه)
2- مردان خدا، مکان خاصّی را برای عبادات خود قرار می دهند. (المحراب)
3- کسی که مردم را به عبادت دعوت می کند، باید خود نیز اهل عبادت باشد. (فخرج علی قومه من المحراب فاوحی الیهم)
4- با هر وسیله ای باید تبلیغ کرد. (آنجا که زبان زکریّا بند می آید، با اشاره به مردم سفارش می کند که خدا را تسبیح کنید.) (فاوحی الیهم)
5 - وظیفه ی انبیا، دعوت مردم به عبادت است. (فاوحی الیهم ان سبّحوا)
6- فرزنددار شدن پیرمرد از همسر نازا، نشانه ی منزّه بودن خداوند از هرگونه کاستی و ناتوانی است. (سبّحوا)
7- عبادت زمانی ارزش دارد که دائمی باشد، نه مقطعی و موسمی. (بکرة و عشیّا)
8 - از بهترین اوقات عبادت، اوّل صبح و اوّل شب است. (بکرة و عشیّا)