3340 تماشا مرونک تماشا تویی Aجهان و نهان و هویدا تویی
چه این جا روی و چه آن جا روی Aکه مقصود از این جا و آن جا تویی
به فردا میفکن فراق و وصال Aکه سرخیل امروز و فردا تویی
تو گویی گرفتار هجرم مگرAکه واصل تویی هجر گیرا تویی
ز آدم بزایید حوا و گفت Aکه آدم تو بودی و حوا تویی
ز نخلی بزایید خرما و گفت Aکه هم دخل و هم نخل خرما تویی
تو مجنون و لیلی به بیرون مباش Aکه رامین تویی ویس رعنا تویی
تو درمان غم ها ز بیرون مجوAکه پازهر و درمان غم ها تویی
اگر مه سیه شد همو صیقلست Aتو صیقل کنی خود مه ما تویی
وگر مه سیه شد برو تو ملرزAکه مه را خطر نیست ترسا تویی
ز هر زحمت افزا فزایش مجوAکه هم روح و هم راحت افزا تویی
چو جمعی تو از جمع ها فارغی Aکه با جمع و بی جمع و تنها تویی
یکی برگشا پر بافر خویش Aکه هم صاف و هم قاف و عنقا تویی
چو درد سرت نیست سر را مبندAکه سرفتنه روز غوغا تویی
اگرعالمی منکر ما شودAغمی نیست ما را که ما را تویی
مرو زیر و ما را ز بالا مگیرAبه پستی بمنشین که بالا تویی
من و ما رها کن ز خواری مترس Aکه با ما تویی شاه و بی ما تویی
بشو رو و سیمای خود درنگرAکه آن یوسف خوب سیما تویی
غلط یوسفی تو و یعقوب نیزAمترس و بگو هم زلیخا تویی
گمان می بری و این یقین و گمان Aگمان می برم من که مانا تویی
از این ساحل آب و گل درگذرAبه گوهر سفر کن که دریا تویی
از این چاه هستی چو یوسف برآAکه بستان و ریحان و صحرا تویی
اگر تا قیامت بگویم ز توAبه پایان نیاید سر و پا تویی
3341 چو سوگند خوردی که دل سخت دیدی Aمرا خود نگویی که هرگز ندیدی
مها، بار دیگر نظر کن به چاکرAچنین دان، کاسیری ز کافر خریدی
تو آب حیاتی، چو رویت بدیدم Aچو می در تن بنده هرسو دویدی
تو باز سپیدی، که بر من نشستی Aربودی دلم را، هوا بر پریدی
دلم رو به دیوار کردست ازان دم Aکه در خانه رفتی و رو درکشیدی
اگر جان بخواندم ترا راست گفتم Aکه جان ناپدیدست، و تو ناپدیدی
به فریاد من رس، که این وقت رحمست Aتو صد جان به فریاد من هم رسیدی
3342 چو آن مه برآید به سوی دیاری Aنماند مهان را به عشقش قراری
به چاه فراقش ز مستی فتادم Aکمندش بجویی ز چاهم بر آری
چو زاری عاشق مهم دوست داردAهمه مو به مویم به مویه بزاری
بر آری به زاری بگویی بر آری Aکه زارست بی حد ز عشقت نزاری
امید قبای وصال تو جانم Aکمر بسته گوید بفرمای کاری
به روز زمین زاد و صد ره ببویم Aبیاد خیالت به بوی کناری
به خرگاه عاشق قنق گشت نوری Aوز آن یادگارست ناری چه ناری
چو شب گشت دریای هجران او راAنبینم نهایت ندانم کناری
بنفروشد این دل به نور دو دیده Aاز آن نار عشقت بلا به شراری
به جای یکی جان دو صد جان ببخشدAاگر جان سپاری به عشقش سپاری
بگفتند ایشان رحیقی ز باده Aز سودای شاهی عجب شهریاری
اگر خاک پایش زند بر دو دیده Aبدیده درافتد عجایب خماری
به مستی فلک ها به صورت چو ماهی Aظریفی لطیفی ملیحی عیاری
یکی و یگانه بکش در دو عالم Aز اوصاف خویشش ندارد شماری
که بویی ز یک وصف از آن وصف مسجدAبرآرد به خوبی ز عاشق دماری
بگو کیست مخدوم شمس الحق دین Aشهنشاه تبریز هر جا دیاری