3337 بچنگت تو خواهی که در را ببندی Aبنالی چو رنجور سر را ببندی
چو رنجور والله که آن زور داری Aکه بر چرخ آیی قمر را ببندی
گر آن روی چون مه به گردون نمایی -به صبح جمالت سحر را ببندی
غلام صبوحم ولی خصم صبحم Aکه از بهر رفتن کمر را ببندی
اگر گاو آرند پیشت سفیهان Aبه یک نکته صد گاو و خر را ببندی
به یک غمزه آهوان دو چشمت Aچو روبه کنی شیر نر را ببندی
زمستان هجر آمد و ترسم آنست Aکه سیلاب این چشم تر را ببندی
وگر همچو خورشید ناگه بتابی Aبدین آب خور رهگذر را ببندی
3338 بتا گر تو ما را ببینی ندانی Aبه جان لاله زارم به رخ زعفرانی
بدادم به تو دل مرا توبه از دل Aسپارم به تو جان که جان را تو جانی
هزاران نشان بد ز آه و ز اشکم Aکنون رفت کارم گذشت از نشانی
تو شاه عظیمی که در دل مقیمی Aتو آب حیاتی که در تن روانی
تو هم غیب بینی تو هم نازنینی Aنگفتند هرگز تو را لن ترانی
چو سرجوش کردی چه روپوش کردی Aتو روپوش می کن که پنهان نمانی
زهی تلخ مرگی چو بی تو زید جان Aچو پیش تو میرم زهی زندگانی
از این جان ظاهر به جان آمدم من Aکز این جان ظاهر شود جان نهانی
میان دو جان مانده بودیم حیران Aکه می گفت اینی که می گفت آنی
یکی جان جنت یکی جان دوزخ Aیکی جان ظلمت یکی جان عیانی
چه جنت چه دوزخ تویی شاه برزخ Aبخوانی بخوانی برانی برانی
تویی لطف جبار و فیض دو عالم Aتویی شمس تبریز و گنج معانی
3339 پذیرفت این دل ز عشقت خرابی Aدرآ در خرابی چو تو آفتابی
چه گویی دلم را که از من نترسی Aز دریا نترسد چنین مرغ آبی
منم دل سپرده برانداز پرده Aکه عمریست ای جان که اندر حجابی
چو پرده برانداخت گفتم دلا هی Aبه بیداریست این عجب یا به خوابی
بگفتم زمانی چنین باش پیداAبگفتا که شاید ولی برنتابی
دلم صد هزاران سخن راند ز آن خوش Aمرا گفت بشنو گر اهل خطابی
که گر او نه آبست باغ از چه خنددAوگر آتشی نیست چون دل کبابی
از این جنس باران و برقش جهان شدAدر اسرار عشقش چو ابر سحابی
بگفتم خمش کن چو تو مست عشقی Aمثال صراحی پر از خون نابی
دلا چند باشی تو سرمست گفتن Aچو در عین آبی چه مست سرابی
بر این و بر آن تو منه این بهانه Aتو خود را برون کن که خود را عذابی
من و ماست کهگل سر خم گرفته Aتو بردار کهگل که خم شرابی
دلا خون نخسپد و دانم که تو دل Aتو آن سیل خونی که دریا بیابی
بهانه ست این ها بیا شمس تبریزAکه مفتاح عرشی و فتاح بابی