3306 صنما خرگه توم که بسازی و برکنی Aقلمی ام به دست تو که تراشی و بشکنی
منم آن شقه علم که گهم سرنگون کنی Aو گهی بر فراز کوه برآری و برزنی
منم آن ذره هوا که در این نور روزنم Aسوی روزن از آن روم که تو بالای روزنی
هله ذره مگو مرا چو جهان گیر خود مراAدو جهان بی تو آفتاب کجا یافت روشنی
همگی پوستم هله تو مرا مغز نغز گیرAهمه خشک اند مغزها چو نبخشی تو روغنی
اگرم شاه و بی توام چه دروغست ما و من Aو گرم خاک و با توام چه لطیفست آن منی
به تو نالم تو گوییم که تو را دور کرده ام Aکه ببینم در این هوا که تو ذره چه می کنی
به یکی ذره آفتاب چرا مشورت کندAتو بکش هم تو زنده کن مکن ای دوست کردنی
تو چه می داده ای به دل که چپ و راست می فتدAو گهی نی چپ و نه راست و نه ترس و نه ایمنی
3307 ای دل ار محنت و بلا داری Aبر خدا اعتمادها داری
اینچنین حضرتی و تو نومید؟Aمکن ای دل، اگر خدا داری
رخت اندیشه می کشی هرجاAبنگر آخر، جز او کرا داری؟
لطفهایی که کرد چندین گاه Aیاد آور اگر وفاداری
چشم سر داد و چشم سر ایزدAچشم جای دگر چرا داری؟!
عمر ضایع مکن، که عمر گذشت Aزرگری کن، که کیمیا داری
هر سحر مر ترا ندا آیدAسو ما آ، که داغ ما داری
پیش ازین تن تو جان پاک بدی Aچند خود را ازان جدا داری؟!
جان پاکی، میان خاک سیاه Aمن نگویم، تو خود روا داری؟!
خویشتن را تو از قبا بشناس Aکه ازین آب و گل قبا داری
می روی هر شب از قبا بیرون Aکه جز این دست، دست و پا داری
بس بود، این قدر بدان گفتم Aکه درین کوچه آشنا داری
3308 آوخ آوخ چو من وفاداری Aدر تمنای چون تو خون خواری
آوخ آوخ طبیب خون ریزی Aبر سر زار زار بیماری
آن جفاها که کرده ای با من Aنکند هیچ یار با یاری
گفتمش قصد خون من داری Aبی خطا و گناه گفت آری
عشق جز بی گناه می نکشدAنکشد عشق او گنه کاری
هر زمان گلشنی همی سوزم Aتو چه باشی به پیش من خاری
بشکستم هزار چنگ طرب Aتو چه باشی به چنگ من تاری
شهرها از سپاه من ویران Aتو چه باشی شکسته دیواری
گفتمش از کمینه بازی توAجان نبرده ست هیچ عیاری
ای ز هر تار موی طره توAسرنگون سار بسته طراری
گر ببازم وگر نه زین شه رخ Aماتم و مات مات من باری
آن که نخرید و آن که او بخریدAشد پشیمان غریب بازاری
و آن که بخرید گوید آن همه راAکاش من بودمی خریداری
و آن که نخرید دست می خایدAناامید و فتاده و خواری
فرع بگرفته اصل افکنده Aجان بداده گرفته مرداری
پا بریده به عشق نعلینی Aسر بداده به عشق دستاری
با چنین مشتری کند صرفه Aاز چنین باده مانده هشیاری
خر علف زار تن گزید و بماندAخر مردار در علف زاری