3301 صد دل و صد جان بدمی دادمی Aوز جهت دادن جان شادمی
ور تن من خاک بدی این نفس Aجمله گل و عشق و هوش زادمی
از جهت کشت غمش آبمی Aوز جهت خرمن او بادمی
گر ندمیدی غم او در دلم Aچون دگران بی دم و فریادمی
گر نبدی غیرت شیرین من Aفخر دو صد خسرو و فرهادمی
گر نشکستی دل دربان رازAقفل جهان همه بگشادمی
ور همدانم نشدی پای گیرAهمره آن طرفه ی بغدادمی
بس که همه سهو و فراموشیم Aگر نبدی یاد تو من یادمی
بس! که برد سر و پی این زبان Aحسره که من سوسن آزادمی
3302 کار به پیری و جوانیستی Aپیر بمردی و جوان زیستی
بانگ خر نفست اگر کم شدی Aدعوت عقل تو مسیحیستی
گر نبدی خنده ی صبح کذوب Aهیچ دلی زار بنگریستی
گر بت جان روی نمودی به ماAجمله ی ذرات چو ما نیستی
گر توی تو نفسی کاستی Aهمچو تو اندر دو جهان کیستی؟!
گر نبدی غیرت آن آفتاب Aذره به ذره همه ساقیستی
دانه من از کاه جدا کردمی Aگر کفه را هیچ تناهیستی
مار اگر آب وفا یافتی Aدر دل آن بحر چو ماهیستی