3300 در دل من پرده ی نو می زنی Aای دل و ای دیده و ای روشنی
پرده توی وز پس پرده توی Aهر نفسی شکل دگر می کنی
پرده چنان زن که بهر زخمه ی Aپرده ی غفلت ز نظر برکنی
شب منم و خلوت و قندیل جان Aخیره که تو آتشی یا روغنی
بی من و تو، هر دو توی، هر دو من Aجان منی، آن منی، یا منی
نکته ی چون جان شنوم من ز چنگ Aتنتن تنتن، که تو یعنی تنی
گر تنم و گر دلم و گر روان Aشاد بدانم که توم می تنی
از تو چرا تازه نباشم؟! که توAتازگی سرو و گل و سوسنی
از تو چرا نور نگیرم؟! که توAتابش هر خانه و هر روزنی
از تو چرا زور نیابم؟! که توAقوت هر صخره و هر آهنی
3301 صد دل و صد جان بدمی دادمی Aوز جهت دادن جان شادمی
ور تن من خاک بدی این نفس Aجمله گل و عشق و هوش زادمی
از جهت کشت غمش آبمی Aوز جهت خرمن او بادمی
گر ندمیدی غم او در دلم Aچون دگران بی دم و فریادمی
گر نبدی غیرت شیرین من Aفخر دو صد خسرو و فرهادمی
گر نشکستی دل دربان رازAقفل جهان همه بگشادمی
ور همدانم نشدی پای گیرAهمره آن طرفه ی بغدادمی
بس که همه سهو و فراموشیم Aگر نبدی یاد تو من یادمی
بس! که برد سر و پی این زبان Aحسره که من سوسن آزادمی