3299 خشم مکن خواجه پشیمان شوی Aجمع نشین، ورنه پریشان شوی
تیره مرو خیره مرو زین چمن Aورنه چو جغدان سوی ویران شوی
گر بگریزی ز خراجات شهرAبارکش غول بیابان شوی
گر تو ز خورشید حمل سر کشی Aبفسری و برف زمستان شوی
روی به جنگ آر و به صف شیروارAورنه چو گربه تو در انبان شوی
کم خور ازین پاچه ی گاو، ای ملک Aسیر چریدی، خر شیطان شوی
کافر نفست چو زبون تو شدAگر همه کفری همه ایمان شوی
روی مکن ترش ز تلخی یارAتا ز عنایت گل خندان شوی
دست و دهان را چو بشویی ز حرص Aصاحب و همکاسه ی سلطان شوی
ای دل، یک لحظه تو دیوانه ی Aبا دمی خواجه ی دیوان شوی
گاه بدزدی، ره ایرن زنی Aگاه روی شحنه ی توران شوی
گه ز (سپاهان) و حجاز) و (عراق)Aمطرب آن ماه خراسان شوی
بوقلمونی چه شود گر چو عقل Aیک صفت و یک دل و یکسان شوی؟
گر نکنی این همه خاموش باش Aتا به خموشی همگی جان شوی
روی به شمس الحق تبریز کن Aتا ملک الملک سلیمان شوی
3300 در دل من پرده ی نو می زنی Aای دل و ای دیده و ای روشنی
پرده توی وز پس پرده توی Aهر نفسی شکل دگر می کنی
پرده چنان زن که بهر زخمه ی Aپرده ی غفلت ز نظر برکنی
شب منم و خلوت و قندیل جان Aخیره که تو آتشی یا روغنی
بی من و تو، هر دو توی، هر دو من Aجان منی، آن منی، یا منی
نکته ی چون جان شنوم من ز چنگ Aتنتن تنتن، که تو یعنی تنی
گر تنم و گر دلم و گر روان Aشاد بدانم که توم می تنی
از تو چرا تازه نباشم؟! که توAتازگی سرو و گل و سوسنی
از تو چرا نور نگیرم؟! که توAتابش هر خانه و هر روزنی
از تو چرا زور نیابم؟! که توAقوت هر صخره و هر آهنی