3298 باده ده، ای ساقی هر متقی Aباده ی شاهنشهی راوقی
جام سخن بخش که از تف اوAگردد دیوار سیه منطقی
بردر و بشکن غم و اندیشه راAحاکم و سلطان و شه مطلقی
چون بگریزی نرسد در تو کس Aور بگریزیم تو خود سابقی
جنت حسنت چو تجلی کندAباغ شود دوزخ بر هر شقی
ظلمت و نور از تو تحیر درندAتا تو حقی یا که تو نور حقی
گشت شب و روز ز تو غرق نورAنیست مهت مغربی و مشرقی
لابه کنی، باده دهی رایگان Aساقی دریا صفت مشفقی
مست قبول آمد قلب و سلیم Aزیرکی اینجاست همه احمقی
زیرکی ار شرط خوشیها بدی Aباده نجستی خرد و موسقی
فرد چرایی تو اگر یار کی؟Aاز چه تو عذرایی اگر وامقی؟
غنچه صفت خویش ز گل درکشی Aرو بکش آن خار، بدان لایقی
خار کشانند، اگر چه شهندAجز تو که بر گلشن جان عاشقی
خامش باش و بنگر فتح باب Aچند پی هر سخن مغلقی
3299 خشم مکن خواجه پشیمان شوی Aجمع نشین، ورنه پریشان شوی
تیره مرو خیره مرو زین چمن Aورنه چو جغدان سوی ویران شوی
گر بگریزی ز خراجات شهرAبارکش غول بیابان شوی
گر تو ز خورشید حمل سر کشی Aبفسری و برف زمستان شوی
روی به جنگ آر و به صف شیروارAورنه چو گربه تو در انبان شوی
کم خور ازین پاچه ی گاو، ای ملک Aسیر چریدی، خر شیطان شوی
کافر نفست چو زبون تو شدAگر همه کفری همه ایمان شوی
روی مکن ترش ز تلخی یارAتا ز عنایت گل خندان شوی
دست و دهان را چو بشویی ز حرص Aصاحب و همکاسه ی سلطان شوی
ای دل، یک لحظه تو دیوانه ی Aبا دمی خواجه ی دیوان شوی
گاه بدزدی، ره ایرن زنی Aگاه روی شحنه ی توران شوی
گه ز (سپاهان) و حجاز) و (عراق)Aمطرب آن ماه خراسان شوی
بوقلمونی چه شود گر چو عقل Aیک صفت و یک دل و یکسان شوی؟
گر نکنی این همه خاموش باش Aتا به خموشی همگی جان شوی
روی به شمس الحق تبریز کن Aتا ملک الملک سلیمان شوی
3300 در دل من پرده ی نو می زنی Aای دل و ای دیده و ای روشنی
پرده توی وز پس پرده توی Aهر نفسی شکل دگر می کنی
پرده چنان زن که بهر زخمه ی Aپرده ی غفلت ز نظر برکنی
شب منم و خلوت و قندیل جان Aخیره که تو آتشی یا روغنی
بی من و تو، هر دو توی، هر دو من Aجان منی، آن منی، یا منی
نکته ی چون جان شنوم من ز چنگ Aتنتن تنتن، که تو یعنی تنی
گر تنم و گر دلم و گر روان Aشاد بدانم که توم می تنی
از تو چرا تازه نباشم؟! که توAتازگی سرو و گل و سوسنی
از تو چرا نور نگیرم؟! که توAتابش هر خانه و هر روزنی
از تو چرا زور نیابم؟! که توAقوت هر صخره و هر آهنی