3265 این دل من سوی شاه نیک تو مستعجلی Aبی سر و بی پادشه گوی که لا یعقلی
خار فراق ست هجر پای تو تا سر دلاAگر چه تو از گلشن تازه مثال گلی
چون برسی سوی او یاد بیاری ز من Aوز جگر خسته ام پس تو چگونه دلی
حضرت او آینه تو چو خیالی دروAاین تویی یا آینه نکته بس مشکلی
خواه تویی خواه او چون تو نه ای زو جداAای دل مقبول او رو که تو بس مقبلی
دل به من خسته گفت گر چه بود آتشی Aبنگر چه گفته ای بس کن اگر عاقلی
ذره چه باشد که او گر چه بود مست مهرAمهر کرد خویش را این بود آن جاهلی
گفتم ای دل تو را دانم کز کیست آن Aاین نفس پرصفا این نظر کاهلی
این ز خداوند ماست شمس حق دین که هست Aبر همه اسرار غیب رای ورا شاملی
مژده تو را ای دلا کز نظر لطف اوAز آن سوی اقلام حسن عالم و هم عاملی
لیک برای خدا خدمت و سجده ز ماAجانب تبریز بر زود مکن حاملی
3266 آه که چه شیرین بتیست در تتق زرکشی Aوه که چه می زیبدش بدخویی و سرکشی
گاه چو در می رود قاعده شب روی Aمی کند از اختران شیوه لشکرکشی
گاه ز غیرت رود از همه چشمی نهان Aتا دل خود را ز هجر تو سوی آذر کشی
ای خنک آن دم که تو خسرو و خورشید راAسخت بگیری کمر خانه خود درکشی
از طرب جان این جامه زمان برکنی Aوز سر این بیخودی گوش فلک برکشی
هر شکری زین هوس عود کند خویش راAتا که بسوزد بر او چونک به مجمر کشی
آن نفس از ساقیان سستی و تقصیر نیست Aنیست گنه باده را چونک تو کمتر کشی
بخت عظیمست آنک نقل ز جنت بری Aخیر کثیرست آنک باده ز کوثر کشی
مست برآیی ز خود دست بخایی ز خودAقاصد خون ریز خود نیزه و خنجر کشی
گوید کز نور من ظلمت و کافر کجاست Aتا که به شمشیر دین بر سر کافر کشی
وقت شد ای شمس دین مفخر تبریزیان Aتا تو مرا چون قدح در می احمر کشی
3267 بر در خانه منم ای مه و ای مشتری Aجمله منم تو شده گشته من از من بری
بر در تو جانها جمله به سر ایستندAزانکه نیند جانها بر در تو سرسری
حسن تو خود برده است از دل و از جان قرارAپس چه شود حال چون لطف کنی بر سری
از دم عیسی هزار کشته دیرینه راAزنده کن و خاک زن بر حیل سامری
زهد و عبادات تن وجد و صفاهای دل Aنرد صفا آب بود چون گذر کافری
از لمعان تو یافت زهره و مه تاب اوAاز لطف طفل جان تربیت مادری
عنبر و مشک از کساد باشد کمتر ز خاک Aزلف تو چو در جهان فرش کند عنبری
طفل رهت بوده اند با همه اجلال خودAکرخی و شیخ جنید کان صفا بستری
جان همه مهره ای کف تو چون بوالعجب Aبرد دل از دلبران بر سنن دلبری
رو بنما و بزن حسن بتان را به هم Aکز ید بیضا بگشت روی سیه ساحری
صدر خداوند دل شمس حق دین که بادAظلمت تقلیدها از کرمش انوری